3 Belgen
Ad Petersen
Annet van de Elzen
Arnoud de Blauw
Beelden
Biezen
Birgitt van Bracht
De Muzen
De Verbeelding
Eindexamenwerk St.Joost
Engels design
Fotografica
Frans Kerkhoff
Franse schilderkunst
Gaby Bovelander
Henk Klok
Herman Gordijn
Het sublieme gemis
Jan Fabre
Jan Hoet
Jan Hoet 2
Jan Hoet 3
Jean-Michel Alberola
Jean-Pierre Caumiant
Jeroen Bechtold
Jeroen Doorenweerd
Johan Clarysse
Jon Marten
Kees Mol
KunstRAI 1993
Leon Adriaans
Lotti van der Gaag
MUHKA
Marcel Maeyer
Martien de Visser
Middelheim
Miquel Barcelo
Mireille van 't Hoff
Miriam Slaats
NBKS 1
NBKS 2
Open Ateliers
Pieter Ouborg
Rick Koren
Right of Speech
Robert Wilson
Rosemarie Trockel
Signmar Polke
Textielmuseum
Thijs van Kimmenade
Tine van de Weyer en Bert Poulisse
USA Today
Vormen van sculptuur
Vrij Spel
Willem Pak Fo Tjon
Wim Claessen
Wim Schuetz
Witte de With
Wolfgang Laib
Wolfslaar
Yvon Ne
Zoersel
|
Expo schilderijen van Arnoud de Blauw in Galerie Molenaars, 8 mei tot 12 juni 1993
Arnoud de Blauw
De basis van het schilderij van Arnoud de Blauw is het platte vlak. Eenvoudig en duidelijk. Door dat monochroom beschilderde vlak vervolgens op te delen in kleinere vlakken, in zijn geval geometrische vormen schept hij in het schilderij een ruimte. Dat wordt versterkt door sommige vlakken te vullen met een raster van strepen waardoor er een diepte in het doek ontstaat. Het is een zuiver schilderkunstige ruimte die op geen enkele wijze verwijst naar de werkelijke ruimte om ons heen, alhoewel de verleiding soms groot is om dat wel te veronderstellen. Maar uiteindelijk blijft een schilderij in de handen van De Blauw zijn eigen natuur trouw. Het blijft een plat vlak dat beschilderd wordt.
De Blauw is in een bepaald opzicht academisch. Hij zet kleuren naast elkaar die elkaar absorberen. Kleur in zijn werk is nergens een vaste, altijd dezelfde waarde. Een rode streep verandert in onze waarneming van kleurwaarde als hij afwisselend grenst aan een blauw of aan een grijs vlak. Dezelfde kleur verandert van wezen door onze andere waarneming, en in die zin gaan deze schilderijen over de schilderkunst zelf. De Blauw doet daarmee zeker niet iets nieuws. Hij brengt non-figuratief de kleurleer in praktijk die Bauhaustheoreticus Johannes Itten heel exact heeft beschreven, en die bij voorbeeld ook het onderwerp is geweest van Amerikaanse colourfield painters als Barnett Newman. De Blauw brengt wel een persoonlijke toets aan door de verf borstelig te gebruiken en de beweging te laten zien van het schilderen. Dat levert een schilderkunst op die stil is en wat stug van uiterlijk, maar die zich langzaam prijs geeft door de activiteit van het kijken.
Galerie Molenaars, Ginnekenweg 79, Breda, tot 13 juni
|