3 Belgen Ad Petersen Annet van de Elzen Arnoud de Blauw Beelden Biezen Birgitt van Bracht De Muzen De Verbeelding Eindexamenwerk St.Joost Engels design Fotografica Frans Kerkhoff Franse schilderkunst Gaby Bovelander Henk Klok Herman Gordijn Het sublieme gemis Jan Fabre Jan Hoet Jan Hoet 2 Jan Hoet 3 Jean-Michel Alberola Jean-Pierre Caumiant Jeroen Bechtold Jeroen Doorenweerd Johan Clarysse Jon Marten Kees Mol KunstRAI 1993 Leon Adriaans Lotti van der Gaag MUHKA Marcel Maeyer Martien de Visser Middelheim Miquel Barcelo Mireille van 't Hoff Miriam Slaats NBKS 1 NBKS 2 Open Ateliers Pieter Ouborg Rick Koren Right of Speech Robert Wilson Rosemarie Trockel Signmar Polke Textielmuseum Thijs van Kimmenade Tine van de Weyer en Bert Poulisse USA Today Vormen van sculptuur Vrij Spel Willem Pak Fo Tjon Wim Claessen Wim Schuetz Witte de With Wolfgang Laib Wolfslaar Yvon Ne Zoersel
|
Expo schilderijen van Arnoud de Blauw in Galerie Molenaars, 8 mei tot 12 juni 1993
Arnoud de Blauw
De basis van het schilderij van Arnoud de Blauw is het platte vlak. Eenvoudig en duidelijk. Door dat monochroom beschilderde vlak vervolgens op te delen in kleinere vlakken, in zijn geval geometrische vormen schept hij in het schilderij een ruimte. Dat wordt versterkt door sommige vlakken te vullen met een raster van strepen waardoor er een diepte in het doek ontstaat. Het is een zuiver schilderkunstige ruimte die op geen enkele wijze verwijst naar de werkelijke ruimte om ons heen, alhoewel de verleiding soms groot is om dat wel te veronderstellen. Maar uiteindelijk blijft een schilderij in de handen van De Blauw zijn eigen natuur trouw. Het blijft een plat vlak dat beschilderd wordt.
De Blauw is in een bepaald opzicht academisch. Hij zet kleuren naast elkaar die elkaar absorberen. Kleur in zijn werk is nergens een vaste, altijd dezelfde waarde. Een rode streep verandert in onze waarneming van kleurwaarde als hij afwisselend grenst aan een blauw of aan een grijs vlak. Dezelfde kleur verandert van wezen door onze andere waarneming, en in die zin gaan deze schilderijen over de schilderkunst zelf. De Blauw doet daarmee zeker niet iets nieuws. Hij brengt non-figuratief de kleurleer in praktijk die Bauhaustheoreticus Johannes Itten heel exact heeft beschreven, en die bij voorbeeld ook het onderwerp is geweest van Amerikaanse colourfield painters als Barnett Newman. De Blauw brengt wel een persoonlijke toets aan door de verf borstelig te gebruiken en de beweging te laten zien van het schilderen. Dat levert een schilderkunst op die stil is en wat stug van uiterlijk, maar die zich langzaam prijs geeft door de activiteit van het kijken.
Galerie Molenaars, Ginnekenweg 79, Breda, tot 13 juni
|