3 Belgen
Ad Petersen
Annet van de Elzen
Arnoud de Blauw
Beelden
Biezen
Birgitt van Bracht
De Muzen
De Verbeelding
Eindexamenwerk St.Joost
Engels design
Fotografica
Frans Kerkhoff
Franse schilderkunst
Gaby Bovelander
Henk Klok
Herman Gordijn
Het sublieme gemis
Jan Fabre
Jan Hoet
Jan Hoet 2
Jan Hoet 3
Jean-Michel Alberola
Jean-Pierre Caumiant
Jeroen Bechtold
Jeroen Doorenweerd
Johan Clarysse
Jon Marten
Kees Mol
KunstRAI 1993
Leon Adriaans
Lotti van der Gaag
MUHKA
Marcel Maeyer
Martien de Visser
Middelheim
Miquel Barcelo
Mireille van 't Hoff
Miriam Slaats
NBKS 1
NBKS 2
Open Ateliers
Pieter Ouborg
Rick Koren
Right of Speech
Robert Wilson
Rosemarie Trockel
Signmar Polke
Textielmuseum
Thijs van Kimmenade
Tine van de Weyer en Bert Poulisse
USA Today
Vormen van sculptuur
Vrij Spel
Willem Pak Fo Tjon
Wim Claessen
Wim Schuetz
Witte de With
Wolfgang Laib
Wolfslaar
Yvon Ne
Zoersel
|
De Belg Eddy Walrave is een beeldhouwer die zich volledig bekent
tot steen. Hij werkt in Belgische hardsteen en in Portugees marmer;
op de expositie in galerie De Verbeelding is er ook een enkel beeld
in gekleurd marmer. En wat hij met die steen wil, is nauw verbonden
met de aard van het materiaal. Zijn beelden zijn niet alleen
tevoorschijn gehaald uit het materiaal, ze laten ook nadrukkelijk
de bewerkingen zien die tot het beeld geleid hebben. Een beeld van
hem is veel meer een daad dan een voorstelling.
Dat is een belangrijke vaststelling, althans als je je beperkt tot
een beeld, in zijn geval tot een beeldenpaar, omdat elk beeld uit
twee pendanten bestaat. De vorm is uiterst plastisch, in weerwil
van het keiharde materiaal. Het is alsof hij het marmer en de
hardsteen aan zijn wil heeft willen onderwerpen en het karakter van
de materie heeft gebroken. Zijn beelden, nonfiguratief van
voorstelling, zijn rond, krullend, vloeiend, buigend, ze neigen
naar elkaar of lijken zich van elkaar af te wenden. Of omarmen
elkaar zoals op deze foto. In de hakkende en zagende handen van
Eddy Walrave krijgt de steen een tweede natuur. Ze wordt gedwongen
tot iets wat steen vanuit de natuur niet is, tot iets kneedbaars.
Dat maakt dat de beeldhouwer prominent aanwezig is in zijn beelden.
Want het verschil tussen de natuur van de materie en de tweede
natuur die de materie krijgt opgelegd, is de hand van de
beeldhouwer. Ook het werktuig van de beedlhouwer, de beitel en de
zaag, beide krachtige verlengstukken van de hand, zijn zichtbaar op
de huid van het beeld. De oppervlakte is meestal niet gepolijst
maar heeft groeven, aangebracht door beitel en zaag, die lijnen
worden in het beeld. Heeft het ene beeld de zaagsneden horizontaal,
dan de ander verticaal. Zoals het ene beeld uit wit Portugees
marmer is gehouwen en de antipode uit Belgische hardsteen. Die
contrasten bevorderen een uiterlijke samenhang tussen beide
beelden, een verband dat inhoudelijk overigens nogal mager is.
Zoals ook het handschrift van Eddy Walrave heel beperkt blijkt te
zijn. Want alle beelden zijn op dezelfde manier gemaakt, met een
zelfde uitdrukking, een zelfde aanzien, een zelfde materiele
ontstaansgeschiedenis. Wat ten aanzien van een enkel beeldenpaar
interessant is, gaat vervelen als het herhaling wordt en het
inhoudelijk weinig meer blijkt op te leveren. Maar geisoleerd van
de rest is elk beeld de moeite van het beschouwen waard.
Typisch is dat het schilderwerk van de Amsterdammer Wim Pieterse
(50) dat tegelijkertijd geexposeerd wordt, een vergelijkbare
beperktheid vertoont. De olieverfschilderijen hebben geen concrete
voorstelling, zijn vrij en expressief geschilderd (lyrisch©abstract
heet zoiets nog altijd) en bedoelen vooral emotie uit te drukken.
Zo zegt althans de kunstenaar.
Op het oog zijn de doeken mooi, net zoals de beelden dat bij eerste
aanschouwing zijn. Met name de doeken waar het zwart op domineert
zijn aantrekkelijk. Het zwart schept ruimte en weerstand, het geeft
gewicht en uitdrukking aan de geschilderde wereld en geeft de
compositie een sterke basis. Maar ook bij Pieterse geldt dat de
hoeveelheid, in het bijzonder de herhaling, gaat vervelen. En ook
hier is het een voelbare inhoud die aan het werk ontbreekt.
Galerie De Verbeelding, Klokkenstraat 12, Baarle-Nassau,
tot 10 januari.
|