3 Belgen Ad Petersen Annet van de Elzen Arnoud de Blauw Beelden Biezen Birgitt van Bracht De Muzen De Verbeelding Eindexamenwerk St.Joost Engels design Fotografica Frans Kerkhoff Franse schilderkunst Gaby Bovelander Henk Klok Herman Gordijn Het sublieme gemis Jan Fabre Jan Hoet Jan Hoet 2 Jan Hoet 3 Jean-Michel Alberola Jean-Pierre Caumiant Jeroen Bechtold Jeroen Doorenweerd Johan Clarysse Jon Marten Kees Mol KunstRAI 1993 Leon Adriaans Lotti van der Gaag MUHKA Marcel Maeyer Martien de Visser Middelheim Miquel Barcelo Mireille van 't Hoff Miriam Slaats NBKS 1 NBKS 2 Open Ateliers Pieter Ouborg Rick Koren Right of Speech Robert Wilson Rosemarie Trockel Signmar Polke Textielmuseum Thijs van Kimmenade Tine van de Weyer en Bert Poulisse USA Today Vormen van sculptuur Vrij Spel Willem Pak Fo Tjon Wim Claessen Wim Schuetz Witte de With Wolfgang Laib Wolfslaar Yvon Ne Zoersel
|
De Belg Eddy Walrave is een beeldhouwer die zich volledig bekent
tot steen. Hij werkt in Belgische hardsteen en in Portugees marmer;
op de expositie in galerie De Verbeelding is er ook een enkel beeld
in gekleurd marmer. En wat hij met die steen wil, is nauw verbonden
met de aard van het materiaal. Zijn beelden zijn niet alleen
tevoorschijn gehaald uit het materiaal, ze laten ook nadrukkelijk
de bewerkingen zien die tot het beeld geleid hebben. Een beeld van
hem is veel meer een daad dan een voorstelling.
Dat is een belangrijke vaststelling, althans als je je beperkt tot
een beeld, in zijn geval tot een beeldenpaar, omdat elk beeld uit
twee pendanten bestaat. De vorm is uiterst plastisch, in weerwil
van het keiharde materiaal. Het is alsof hij het marmer en de
hardsteen aan zijn wil heeft willen onderwerpen en het karakter van
de materie heeft gebroken. Zijn beelden, nonfiguratief van
voorstelling, zijn rond, krullend, vloeiend, buigend, ze neigen
naar elkaar of lijken zich van elkaar af te wenden. Of omarmen
elkaar zoals op deze foto. In de hakkende en zagende handen van
Eddy Walrave krijgt de steen een tweede natuur. Ze wordt gedwongen
tot iets wat steen vanuit de natuur niet is, tot iets kneedbaars.
Dat maakt dat de beeldhouwer prominent aanwezig is in zijn beelden.
Want het verschil tussen de natuur van de materie en de tweede
natuur die de materie krijgt opgelegd, is de hand van de
beeldhouwer. Ook het werktuig van de beedlhouwer, de beitel en de
zaag, beide krachtige verlengstukken van de hand, zijn zichtbaar op
de huid van het beeld. De oppervlakte is meestal niet gepolijst
maar heeft groeven, aangebracht door beitel en zaag, die lijnen
worden in het beeld. Heeft het ene beeld de zaagsneden horizontaal,
dan de ander verticaal. Zoals het ene beeld uit wit Portugees
marmer is gehouwen en de antipode uit Belgische hardsteen. Die
contrasten bevorderen een uiterlijke samenhang tussen beide
beelden, een verband dat inhoudelijk overigens nogal mager is.
Zoals ook het handschrift van Eddy Walrave heel beperkt blijkt te
zijn. Want alle beelden zijn op dezelfde manier gemaakt, met een
zelfde uitdrukking, een zelfde aanzien, een zelfde materiele
ontstaansgeschiedenis. Wat ten aanzien van een enkel beeldenpaar
interessant is, gaat vervelen als het herhaling wordt en het
inhoudelijk weinig meer blijkt op te leveren. Maar geisoleerd van
de rest is elk beeld de moeite van het beschouwen waard.
Typisch is dat het schilderwerk van de Amsterdammer Wim Pieterse
(50) dat tegelijkertijd geexposeerd wordt, een vergelijkbare
beperktheid vertoont. De olieverfschilderijen hebben geen concrete
voorstelling, zijn vrij en expressief geschilderd (lyrisch©abstract
heet zoiets nog altijd) en bedoelen vooral emotie uit te drukken.
Zo zegt althans de kunstenaar.
Op het oog zijn de doeken mooi, net zoals de beelden dat bij eerste
aanschouwing zijn. Met name de doeken waar het zwart op domineert
zijn aantrekkelijk. Het zwart schept ruimte en weerstand, het geeft
gewicht en uitdrukking aan de geschilderde wereld en geeft de
compositie een sterke basis. Maar ook bij Pieterse geldt dat de
hoeveelheid, in het bijzonder de herhaling, gaat vervelen. En ook
hier is het een voelbare inhoud die aan het werk ontbreekt.
Galerie De Verbeelding, Klokkenstraat 12, Baarle-Nassau,
tot 10 januari.
|