3 Belgen Ad Petersen Annet van de Elzen Arnoud de Blauw Beelden Biezen Birgitt van Bracht De Muzen De Verbeelding Eindexamenwerk St.Joost Engels design Fotografica Frans Kerkhoff Franse schilderkunst Gaby Bovelander Henk Klok Herman Gordijn Het sublieme gemis Jan Fabre Jan Hoet Jan Hoet 2 Jan Hoet 3 Jean-Michel Alberola Jean-Pierre Caumiant Jeroen Bechtold Jeroen Doorenweerd Johan Clarysse Jon Marten Kees Mol KunstRAI 1993 Leon Adriaans Lotti van der Gaag MUHKA Marcel Maeyer Martien de Visser Middelheim Miquel Barcelo Mireille van 't Hoff Miriam Slaats NBKS 1 NBKS 2 Open Ateliers Pieter Ouborg Rick Koren Right of Speech Robert Wilson Rosemarie Trockel Signmar Polke Textielmuseum Thijs van Kimmenade Tine van de Weyer en Bert Poulisse USA Today Vormen van sculptuur Vrij Spel Willem Pak Fo Tjon Wim Claessen Wim Schuetz Witte de With Wolfgang Laib Wolfslaar Yvon Ne Zoersel
|
Het beeldend werk van kunstenaar Henk Klok (Enschede, 1957) is werk
van structuren. Bij hem gaat structuur voor alles, voor het
schilderen dus ook. Hij toont in galerie Liesbeth Lips
olieverfschilderijen, grote werken op beschilderde krant en
tekeningen, een kleine, interessante tentoonstelling.
Zijn schilderijen en tekeningen geven een ordening te zien op
verschillende niveaus. De helderste structuur is die welke de
tekening vult. Hij organiseert op de manier van de Renaissancist
het perspectief, geometrisch dus. Centraal het verdwijnpunt, daar
waar alle lijnen in samenkomen. Het verdwijnpunt ligt onnatuurlijk
hoog in het vlak, en levert dus een onnatuurlijk hoge horizon op.
Aan de uiteinden van de horizon de distantiepunten, waar vandaan
lijnen vertrekken die de maat opleveren voor de verkleining of
vergroting van de dingen op het doek, alnaargelang de afstand tot
de kijker groter of kleiner moet lijken. Zo`n stelsel van lijnen is
een exacte manier om de ruimte op het platte vlak te organiseren.
Maar ruimte op deze manier blijft ook leeg. In feite is dit tekenen
van het geometrisch perspectief een leerstuk van de kunstacademie
en op zich niks bijzonders.
Op zijn schilderijen zijn dezelfde lijnen waar te nemen, maar er
komt een structuur van andere soort bij. Met olieverf in kleur
schildert hij vlakken die een nieuwe, meer concrete ruimte
suggereren. Het geraamte van de tekening krijgt vlees en bloed en
wordt beleefbaar. Mede ook door de realistische elementen die hij
in zijn schilderijen opneemt. We zien soms een tafel of een kast op
transparante wijze geschilderd. Het zijn dingen uit de wereld om
hem heen, het atelier, een voormalig laboratorium. Daarnaar lijken
ook de buizen te verwijzen die zich een weg kronkelen op zijn
doeken.
Het is niet alles maat en ordening in het werk van Klok. Hij
verwerkt foto's in z'n werk op een tamelijk willekeurige manier. De
foto's hebben hier als afbeelding van een werkelijkheid geen
funktie, hooguit als een vaag beeld op zich zelf. Dat laatste wordt
versterkt doordat de fotootjes soms onder de verf lijken te
verdwijnen. Binnen die nadrukkelijke structuren krijgen die foto's
het karakter van toeval dat de strengheid doorbreekt.
Maar toch, dit is niet het werk van een grote meester. Het werk is
interessant om het consequent doorvoeren van een droog academisch
uitgangspunt: het perspectief als de structuur in een beeld. Maar
de wereld van de verbeelding blijft wel erg beperkt.
Tot en met 19 december in Galerie Liesbeth Lips,
Academiesingel 36, Breda
|