3 Belgen
Ad Petersen
Annet van de Elzen
Arnoud de Blauw
Beelden
Biezen
Birgitt van Bracht
De Muzen
De Verbeelding
Eindexamenwerk St.Joost
Engels design
Fotografica
Frans Kerkhoff
Franse schilderkunst
Gaby Bovelander
Henk Klok
Herman Gordijn
Het sublieme gemis
Jan Fabre
Jan Hoet
Jan Hoet 2
Jan Hoet 3
Jean-Michel Alberola
Jean-Pierre Caumiant
Jeroen Bechtold
Jeroen Doorenweerd
Johan Clarysse
Jon Marten
Kees Mol
KunstRAI 1993
Leon Adriaans
Lotti van der Gaag
MUHKA
Marcel Maeyer
Martien de Visser
Middelheim
Miquel Barcelo
Mireille van 't Hoff
Miriam Slaats
NBKS 1
NBKS 2
Open Ateliers
Pieter Ouborg
Rick Koren
Right of Speech
Robert Wilson
Rosemarie Trockel
Signmar Polke
Textielmuseum
Thijs van Kimmenade
Tine van de Weyer en Bert Poulisse
USA Today
Vormen van sculptuur
Vrij Spel
Willem Pak Fo Tjon
Wim Claessen
Wim Schuetz
Witte de With
Wolfgang Laib
Wolfslaar
Yvon Ne
Zoersel
|
Het beeldend werk van kunstenaar Henk Klok (Enschede, 1957) is werk
van structuren. Bij hem gaat structuur voor alles, voor het
schilderen dus ook. Hij toont in galerie Liesbeth Lips
olieverfschilderijen, grote werken op beschilderde krant en
tekeningen, een kleine, interessante tentoonstelling.
Zijn schilderijen en tekeningen geven een ordening te zien op
verschillende niveaus. De helderste structuur is die welke de
tekening vult. Hij organiseert op de manier van de Renaissancist
het perspectief, geometrisch dus. Centraal het verdwijnpunt, daar
waar alle lijnen in samenkomen. Het verdwijnpunt ligt onnatuurlijk
hoog in het vlak, en levert dus een onnatuurlijk hoge horizon op.
Aan de uiteinden van de horizon de distantiepunten, waar vandaan
lijnen vertrekken die de maat opleveren voor de verkleining of
vergroting van de dingen op het doek, alnaargelang de afstand tot
de kijker groter of kleiner moet lijken. Zo`n stelsel van lijnen is
een exacte manier om de ruimte op het platte vlak te organiseren.
Maar ruimte op deze manier blijft ook leeg. In feite is dit tekenen
van het geometrisch perspectief een leerstuk van de kunstacademie
en op zich niks bijzonders.
Op zijn schilderijen zijn dezelfde lijnen waar te nemen, maar er
komt een structuur van andere soort bij. Met olieverf in kleur
schildert hij vlakken die een nieuwe, meer concrete ruimte
suggereren. Het geraamte van de tekening krijgt vlees en bloed en
wordt beleefbaar. Mede ook door de realistische elementen die hij
in zijn schilderijen opneemt. We zien soms een tafel of een kast op
transparante wijze geschilderd. Het zijn dingen uit de wereld om
hem heen, het atelier, een voormalig laboratorium. Daarnaar lijken
ook de buizen te verwijzen die zich een weg kronkelen op zijn
doeken.
Het is niet alles maat en ordening in het werk van Klok. Hij
verwerkt foto's in z'n werk op een tamelijk willekeurige manier. De
foto's hebben hier als afbeelding van een werkelijkheid geen
funktie, hooguit als een vaag beeld op zich zelf. Dat laatste wordt
versterkt doordat de fotootjes soms onder de verf lijken te
verdwijnen. Binnen die nadrukkelijke structuren krijgen die foto's
het karakter van toeval dat de strengheid doorbreekt.
Maar toch, dit is niet het werk van een grote meester. Het werk is
interessant om het consequent doorvoeren van een droog academisch
uitgangspunt: het perspectief als de structuur in een beeld. Maar
de wereld van de verbeelding blijft wel erg beperkt.
Tot en met 19 december in Galerie Liesbeth Lips,
Academiesingel 36, Breda
|