3 Belgen Ad Petersen Annet van de Elzen Arnoud de Blauw Beelden Biezen Birgitt van Bracht De Muzen De Verbeelding Eindexamenwerk St.Joost Engels design Fotografica Frans Kerkhoff Franse schilderkunst Gaby Bovelander Henk Klok Herman Gordijn Het sublieme gemis Jan Fabre Jan Hoet Jan Hoet 2 Jan Hoet 3 Jean-Michel Alberola Jean-Pierre Caumiant Jeroen Bechtold Jeroen Doorenweerd Johan Clarysse Jon Marten Kees Mol KunstRAI 1993 Leon Adriaans Lotti van der Gaag MUHKA Marcel Maeyer Martien de Visser Middelheim Miquel Barcelo Mireille van 't Hoff Miriam Slaats NBKS 1 NBKS 2 Open Ateliers Pieter Ouborg Rick Koren Right of Speech Robert Wilson Rosemarie Trockel Signmar Polke Textielmuseum Thijs van Kimmenade Tine van de Weyer en Bert Poulisse USA Today Vormen van sculptuur Vrij Spel Willem Pak Fo Tjon Wim Claessen Wim Schuetz Witte de With Wolfgang Laib Wolfslaar Yvon Ne Zoersel
|
Expo objecten van Mireille van 't Hoff bij de NBKS, 14 maart t/m 25 april 1993
Mireille van 't Hoff
De objecten van Mireille van 't Hoff (1960) passen in de stijlopvatting van een nieuwe generatie kunstenaars, die zich nadrukkelijk geen beeldhouwer noemen. Ze maken met eigentijdse materialen perfect, bijna industrieel afgewerkte objecten, technisch, rationeel. En achter het gladde oppervlak gaat emotionaliteit schuil die verbonden is met het materiaal. Materialen als aluminium, polyester en zelfs ijzer kunnen in een bepaalde context een emotionele lading krijgen die we er in aanvang niet aan zouden toekennen. Juist door het industriele gebruik in alledaagse vormen zijn wij niet gewend aan dat soort materiaal een persoonlijke identiteit toe te kennen. Dat was altijd voorbehouden aan hout en steen. Of aan staal, maar dan moest het wat we noemen een huid hebben, van roest bij voorbeeld.
Mireille van 't Hoff gebruikt vilt, aluminium, M.D.F. (kunsthout), polyester, spiegelglas, rubber. Ze maakt daarvan kleine objecten die aan de muur hangen en de ruimte inkijken alsof het ogen zijn. Ze lijken inderdaad heel figuratief, maar dat is een waarneming die bij nader inzien twijfelachtig wordt. Want de objecten die rond zijn, spiegelen, een foto tonen en soms echt een oog lijken en dus alles met kijken te maken hebben, zijn niet gemaakt om op iets te lijken, maar om iets te zijn. Figuratie is in dit geval een valse verwijzing naar een ons bekende vorm: het oog. Maar zo zij een oog bedoelt, is dat het idee oog, het denkbeeldige oog waarmee wij naar binnen toe kijken en aan het denken gezet worden.
Ter verduidelijking. Aan de wand hangen drie trommelvormen. Twee ervan zijn van zwart rubber dat een grof gerasterde foto omklemt. De middelste vorm is van aluminium en heeft een kleine opening waarin een spiegel gemonteerd is. De foto's kun je pas waarnemen bij voldoende afstand, terwijl het spiegelen werkt als je er dichtbij staat. Een wisselwerking tussen het fotobeeld en het beeld van jezelf. De drie trommels worden verbonden door ijzeren spankabels, die natuurlijk niks te spannen hebben en dus een mooi materieel doel in zichzelf worden. Het koele aanzien blijkt te dwingen tot een intieme nadering.
Objecten van Mireille van 't Hoff bij de NBKS, Reigerstraat 16, Breda, tot 26 april.
|