3 Belgen Ad Petersen Annet van de Elzen Arnoud de Blauw Beelden Biezen Birgitt van Bracht De Muzen De Verbeelding Eindexamenwerk St.Joost Engels design Fotografica Frans Kerkhoff Franse schilderkunst Gaby Bovelander Henk Klok Herman Gordijn Het sublieme gemis Jan Fabre Jan Hoet Jan Hoet 2 Jan Hoet 3 Jean-Michel Alberola Jean-Pierre Caumiant Jeroen Bechtold Jeroen Doorenweerd Johan Clarysse Jon Marten Kees Mol KunstRAI 1993 Leon Adriaans Lotti van der Gaag MUHKA Marcel Maeyer Martien de Visser Middelheim Miquel Barcelo Mireille van 't Hoff Miriam Slaats NBKS 1 NBKS 2 Open Ateliers Pieter Ouborg Rick Koren Right of Speech Robert Wilson Rosemarie Trockel Signmar Polke Textielmuseum Thijs van Kimmenade Tine van de Weyer en Bert Poulisse USA Today Vormen van sculptuur Vrij Spel Willem Pak Fo Tjon Wim Claessen Wim Schuetz Witte de With Wolfgang Laib Wolfslaar Yvon Ne Zoersel
|
Het schilderen van Yvon Ne is in zich zelf besloten. De wereld die
zij op haar doeken schept, bestaat alleen in haar schilderkunst en
is geen verslag van wat gezien is. Hooguit van wat beleefd en
gedacht is. En toch ervaar je haar werk als landschappelijk en
ruimtelijk. Zij slaagt erin om tussen het geschilderde vlak en de
met de kwast getekende lijnen een ruimte te suggereren. Kleur en
vorm gaan niet in elkaar op maar blijven zelfstandig. In onze
waarneming ervaren en benoemen we het in kleur geschilderde platte
vlak als achtergrond en het in zwart neergezette lijnenspel als
voorgrond. De lijnen die op het eerste oog door elkaar heen
dwarrelen, vallen hier en daar in een patroon samen waardoor in de
veelheid een vorm opduikt. En die vorm is een landschappelijk
element, een berg, een weg, een zon. Op die manier lijkt de min of
meer concreet zichtbare vorm een toevalligheid, iets wat uit het
schilderen voortkomt. Dat is dus iets anders dan alleen maar een
landschap en niets anders dan een landschap willen schilderen.
Yvon Ne schildert en zoekt al schilderend naar ritme en structuur.
In die zin zouden we haar werk kunnen opvatten als een stijlfiguur,
en wel een steeds voortgaande herhaling. Haar schilderijen gaan
daarover. Ze tonen een eigen wereld die gevuld is met de eeuwig
herhaalde beweging van schilderen en tekenen. In een vast ritme.
Uit die herhaling doemt voorzichtig een vorm op die we denken te
herkennen. Maar de lijnen blijven primair. Het is alsof de
voorstelling schuil gaat achter de herhaling, achter de stijlfiguur
dus. Zo is haar landschap een raadsel, iets waarvan je het bestaan
vermoedt zonder het echt concreet te zien. Dat raadsel krijgt een
vervolg in de titel, zoals "Meeuwenstilte (als alles grens wordt)",
een dichterlijke formule van het mooiste schilderij dat op de
expositie in galerie Segeren te zien is.
De herhaling als stijlfiguur zet zich voort in de vorm van vele van
haar schilderijen. Die hebben een langgerekte, rechthoekige vorm.
Bij uitstek de vorm van het vertellen, een altijd maar doorgaand
patroon. Zo'n doek van haar is als een fries op een klassieke
tempel, een langgerekt vlak tussen architraaf en kroonlijst dat
gebruikt werd om gebeurtenissen uit te beelden, de ene na de
andere, een herhaling van vormen.
Yvon Ne in galerie Segeren, nabij de Ginnekennmarkt in Breda,
tot 31 december.
|