16 Kunstenaars uit Brabant
500 jaar Bouvigne
700 jaar beeldhouwkunst
A.r.t.-galerie
Alexander Schabracq
Alexej Von Jawlensky
Amerika
Andy Warhol
Anne Roorda
Arie de Groot
Auke de Vries
BOA
Bart van Hoek
Beelden in het Tongerlohuys
Birgitt van Bracht en Jan Vaes
Breda Fotografica
Carolein Smit
Cees van Gastel
Charles Clough
Charlotte van Pallandt
Crossing Over Changing Places
Cultureel Gekleurd
De Loods
De eigen tijd
Diana Rattray
Edwin Janssen
Edy de Wilde
Filia den Hollander
Frank Van den Broeck
Franse kunst
Franz Immoos
Galerie De Verbeelding
Galerie Kokon
Galerie Liesbeth Lips
George Steinmann
Ger Dekkers
Germinations
Gert Rietveld
Hans Klein Hofmeijer
Hans Mutsers
Helen Vergouwen
Jaap de Vries 2
Jack Poell
Jeff Wall
Joelle Tuerlinckx
Johan Claassen
John Baldessari
John van Gils
Jos Dirix
Karel Goudsblom
KunstRAI
MUHKA
Man Ray
Marijke Hooghwinkel
Martin van Vreden
Maud Verbruggen
Michael Ryan
NBKS
NBKS fotowerk
Nigel Kent
Orna Wertman
Paladino
Panamarenko
Park Middelheim
Paul Beckers
Peter Oosterbos
Philippe Cazal
Pjotr Mueller
Portretten uit de 17e eeuw
Quintijn van Eyk
Remko Schultheiss en Roel QoQo
Rene Magritte
Renee Rohr
Roman Cieslewicz
Roni Horn
Rotterdam in de jaren zestig
Simcha Roodenburg
Sjef Voets
St.-Joost
Teunn Nijkamp
Tom Molenaars
Tvadar Csontvary
Varia
Veronica Hustinx
Watt
Wereld op zolder
Willy Looyen
Wolfgang Laib
Wolfslaar
Zomer in Boymans
|
Diana Rattray
Het eigenaardige verschijnsel doet zich voor dat de kleinere werken
van Diana Rattray waarover het ogenschijnlijk veel minder gaat, veel
interessanter zijn dan het grote werk dat zich als zo belangrijk wil
aandienen. Die schijnbelangrijkheid althans wordt opgeroepen door de
presentatie in galerie Molenaars en, nog veel sterker, door de
begeleidende teksten. Op de eerste plaats is er het persbericht dat
nog tamelijk ingehouden is, maar vooral de in het Duits gestelde
teksten die over haar werk zijn verschenen, zijn van een vettig
fantasieproza dat niet geremd wordt door enige kritische bezinning.
Dat soort nontaal probeert iets belangrijk te maken, dat het in dit
geval helemaal niet is. En het leuke is dat de kleine werkjes waarover
de teksten niet spreken, meer aandacht verdienen op grond van eigen
kwaliteit.
De van oorsprong Engelse Diana Rattray (1947) die nu in Duitsland
woont en vooral in Dusseldorf heeft geexposeerd, werkt in gemengde
techniek. Vooral het kleinere werk is nonİfiguratief en laat op heel
open manier de gebaren zien waarmee geschilderd is. Het materiaal
waarmee ze werkt, blijft zichtbaar en wordt niet weggepoetst achter
een schijnvoorstelling, achter een nepbetekenis. Dat kleine werk is
daarmee niet van hoog niveau, maar het open karakter, dat
schilderachtige, geeft het iets voorlopigs, iets wat de aandacht
langer vasthoudt. In ieder geval oogt dat werk minder gelikt dan het
grotere werk.
Wat daarin stoort is de herhaling, die steeds dezelfde compostitie die
maakt dat het ene werk zich alleen in futiele onderdelen onderscheidt
van het andere. Je kijkt naar werk dat dat een kopie is van zichzelf.
En dan wordt het een cliche. Het centrum is open en vol kleur met de
suggestie van licht die uit een onzichtbare, als het ware buiten het
doek liggende bron komt. Het lijkt op een verwijzing naar de magie van
de andere wereld, maar zo'n interpretatie is makkelijk en vloeit zeker
niet dwingend voort uit het werk zelf. Om dat centrum heen stroomt een
golf zwart die bij nader zien vage menselijke gestalten prijs geeft.
Met krijt licht Diana Rattray de contouren uit van de ledematen. Die
donker silhouetterende gestalten vormen over alle tentoongestelde
werken heen een lange golf die van geen ophouden weet.
Het werk van Diana Rattray is nogal op esthetische en onwerkelijke
effecten gericht die te ver weg blijven van echte betekenis. Zo blijft
het voldoende algemeen en onthoudt zich van enige uitspraak. De echte
uitspraak vindt plaats buiten het werk om, in de genoemde teksten, en
die irriteert door de pretentie die het werk niet waarmaakt.
Diana Rattray is te zien bij galerie Molenaars op de KunstRAI
deze week en tot 25 juni aan de Ginnekenweg 79 in Breda.
|