16 Kunstenaars uit Brabant 500 jaar Bouvigne 700 jaar beeldhouwkunst A.r.t.-galerie Alexander Schabracq Alexej Von Jawlensky Amerika Andy Warhol Anne Roorda Arie de Groot Auke de Vries BOA Bart van Hoek Beelden in het Tongerlohuys Birgitt van Bracht en Jan Vaes Breda Fotografica Carolein Smit Cees van Gastel Charles Clough Charlotte van Pallandt Crossing Over Changing Places Cultureel Gekleurd De Loods De eigen tijd Diana Rattray Edwin Janssen Edy de Wilde Filia den Hollander Frank Van den Broeck Franse kunst Franz Immoos Galerie De Verbeelding Galerie Kokon Galerie Liesbeth Lips George Steinmann Ger Dekkers Germinations Gert Rietveld Hans Klein Hofmeijer Hans Mutsers Helen Vergouwen Jaap de Vries 2 Jack Poell Jeff Wall Joelle Tuerlinckx Johan Claassen John Baldessari John van Gils Jos Dirix Karel Goudsblom KunstRAI MUHKA Man Ray Marijke Hooghwinkel Martin van Vreden Maud Verbruggen Michael Ryan NBKS NBKS fotowerk Nigel Kent Orna Wertman Paladino Panamarenko Park Middelheim Paul Beckers Peter Oosterbos Philippe Cazal Pjotr Mueller Portretten uit de 17e eeuw Quintijn van Eyk Remko Schultheiss en Roel QoQo Rene Magritte Renee Rohr Roman Cieslewicz Roni Horn Rotterdam in de jaren zestig Simcha Roodenburg Sjef Voets St.-Joost Teunn Nijkamp Tom Molenaars Tvadar Csontvary Varia Veronica Hustinx Watt Wereld op zolder Willy Looyen Wolfgang Laib Wolfslaar Zomer in Boymans
|
Diana Rattray
Het eigenaardige verschijnsel doet zich voor dat de kleinere werken
van Diana Rattray waarover het ogenschijnlijk veel minder gaat, veel
interessanter zijn dan het grote werk dat zich als zo belangrijk wil
aandienen. Die schijnbelangrijkheid althans wordt opgeroepen door de
presentatie in galerie Molenaars en, nog veel sterker, door de
begeleidende teksten. Op de eerste plaats is er het persbericht dat
nog tamelijk ingehouden is, maar vooral de in het Duits gestelde
teksten die over haar werk zijn verschenen, zijn van een vettig
fantasieproza dat niet geremd wordt door enige kritische bezinning.
Dat soort nontaal probeert iets belangrijk te maken, dat het in dit
geval helemaal niet is. En het leuke is dat de kleine werkjes waarover
de teksten niet spreken, meer aandacht verdienen op grond van eigen
kwaliteit.
De van oorsprong Engelse Diana Rattray (1947) die nu in Duitsland
woont en vooral in Dusseldorf heeft geexposeerd, werkt in gemengde
techniek. Vooral het kleinere werk is nonİfiguratief en laat op heel
open manier de gebaren zien waarmee geschilderd is. Het materiaal
waarmee ze werkt, blijft zichtbaar en wordt niet weggepoetst achter
een schijnvoorstelling, achter een nepbetekenis. Dat kleine werk is
daarmee niet van hoog niveau, maar het open karakter, dat
schilderachtige, geeft het iets voorlopigs, iets wat de aandacht
langer vasthoudt. In ieder geval oogt dat werk minder gelikt dan het
grotere werk.
Wat daarin stoort is de herhaling, die steeds dezelfde compostitie die
maakt dat het ene werk zich alleen in futiele onderdelen onderscheidt
van het andere. Je kijkt naar werk dat dat een kopie is van zichzelf.
En dan wordt het een cliche. Het centrum is open en vol kleur met de
suggestie van licht die uit een onzichtbare, als het ware buiten het
doek liggende bron komt. Het lijkt op een verwijzing naar de magie van
de andere wereld, maar zo'n interpretatie is makkelijk en vloeit zeker
niet dwingend voort uit het werk zelf. Om dat centrum heen stroomt een
golf zwart die bij nader zien vage menselijke gestalten prijs geeft.
Met krijt licht Diana Rattray de contouren uit van de ledematen. Die
donker silhouetterende gestalten vormen over alle tentoongestelde
werken heen een lange golf die van geen ophouden weet.
Het werk van Diana Rattray is nogal op esthetische en onwerkelijke
effecten gericht die te ver weg blijven van echte betekenis. Zo blijft
het voldoende algemeen en onthoudt zich van enige uitspraak. De echte
uitspraak vindt plaats buiten het werk om, in de genoemde teksten, en
die irriteert door de pretentie die het werk niet waarmaakt.
Diana Rattray is te zien bij galerie Molenaars op de KunstRAI
deze week en tot 25 juni aan de Ginnekenweg 79 in Breda.
|