16 Kunstenaars uit Brabant 500 jaar Bouvigne 700 jaar beeldhouwkunst A.r.t.-galerie Alexander Schabracq Alexej Von Jawlensky Amerika Andy Warhol Anne Roorda Arie de Groot Auke de Vries BOA Bart van Hoek Beelden in het Tongerlohuys Birgitt van Bracht en Jan Vaes Breda Fotografica Carolein Smit Cees van Gastel Charles Clough Charlotte van Pallandt Crossing Over Changing Places Cultureel Gekleurd De Loods De eigen tijd Diana Rattray Edwin Janssen Edy de Wilde Filia den Hollander Frank Van den Broeck Franse kunst Franz Immoos Galerie De Verbeelding Galerie Kokon Galerie Liesbeth Lips George Steinmann Ger Dekkers Germinations Gert Rietveld Hans Klein Hofmeijer Hans Mutsers Helen Vergouwen Jaap de Vries 2 Jack Poell Jeff Wall Joelle Tuerlinckx Johan Claassen John Baldessari John van Gils Jos Dirix Karel Goudsblom KunstRAI MUHKA Man Ray Marijke Hooghwinkel Martin van Vreden Maud Verbruggen Michael Ryan NBKS NBKS fotowerk Nigel Kent Orna Wertman Paladino Panamarenko Park Middelheim Paul Beckers Peter Oosterbos Philippe Cazal Pjotr Mueller Portretten uit de 17e eeuw Quintijn van Eyk Remko Schultheiss en Roel QoQo Rene Magritte Renee Rohr Roman Cieslewicz Roni Horn Rotterdam in de jaren zestig Simcha Roodenburg Sjef Voets St.-Joost Teunn Nijkamp Tom Molenaars Tvadar Csontvary Varia Veronica Hustinx Watt Wereld op zolder Willy Looyen Wolfgang Laib Wolfslaar Zomer in Boymans
|
John van Gils
In het geschilderde wereldbeeld van John van Gils (1958) zitten een
aantal merkwaardigheden die de aandacht een tijdje vast kunnen houden.
Zo op het oog houdt hij zich bezig met de achterkant en met de
binnenkant van het menselijke wonen. Opvallend om de dingen niet af
te beelden naar hun officiele verschijningsvorm maar naar het aanzien
dat we pas bij nadere kennismaking kunnen gewaarworden. Je voelt je
als kijker een wereld in getrokken die eigenlijk aan intimi
voorbehouden is. En dat is maar goed ook want wat je ziet zijn de
slordige blijken van het menselijk bedrijf die bij bezoek achter het
gordijn gecshoven worden. Je ziet de rommel in de kamer, de niet
opgeruimde keuken, maar ook de brandgang en het onooglijke, zelf
gebouwde schuurtje achter het huis.
Je bent door Van Gils ineens tot intimus gemaakt maar je weet niet
waarvan. Je weet niet waar je bent en bij wie je te gast bent. Hij
laat je een huiselijke intimiteit zien waarin geen mens te bekennen
is. De hoofdpersoon is met kennelijke haast uit beeld verdwenen, de
deur staat nog open, en de dingen zijn de stille getuigen. In het
schilderwerk van Van Gils proef je een vervreemding die nog sterker
wordt als je ontdekt hoe zijn zichtbare wereld in elkaar steekt. Bij
nader inzien blijken een aantal dingen niet te kloppen waardoor er een
surrealistische vervorming optreedt. Er komt een plant uit een
keukenkastje, de tafelpoot staat niet op de grond maar eindigt op de
stoelzitting, een trapleuning zit niet vast aan de muur maar aan de
deur, de straatstenen gaan zonder bericht zomaar over in
trottoirtegels. Elk doek bevat wel zo'n visueel grapje dat berust op
manipulatie van onze waarneming. Het gevolg is in ieder geval dat de
stilte in zijn wereld nog meer klemt.
De meest schilderkunstige merkwaardigheid betreft de platheid van zijn
doeken. Hij slaagt erin om een interieur te schilderen met een venster
waardoorheen je een uitzicht op de buitenwereld hebt waaraan alle
diepte is onthouden. Het uitzicht werkt daardoor als een plat
schilderijtje aan de muur. Een doorzicht in een gang die uitmondt in
een open kamer heeft hooguit perspectivische ruimte omdat wij denken
dat dat zo is. In de werkelijkheid van het schilderij is de wereld van
John van Gils zo plat als een blad papier. Hij schildert inderdaad als
een graficus die lijnen uitzet op een blad dat altijd plat blijft.
Schilderijen van John van Gils te zien bij Galerie Molenaars,
Ginnekenweg 79, Breda, tot 14 mei
|