16 Kunstenaars uit Brabant
500 jaar Bouvigne
700 jaar beeldhouwkunst
A.r.t.-galerie
Alexander Schabracq
Alexej Von Jawlensky
Amerika
Andy Warhol
Anne Roorda
Arie de Groot
Auke de Vries
BOA
Bart van Hoek
Beelden in het Tongerlohuys
Birgitt van Bracht en Jan Vaes
Breda Fotografica
Carolein Smit
Cees van Gastel
Charles Clough
Charlotte van Pallandt
Crossing Over Changing Places
Cultureel Gekleurd
De Loods
De eigen tijd
Diana Rattray
Edwin Janssen
Edy de Wilde
Filia den Hollander
Frank Van den Broeck
Franse kunst
Franz Immoos
Galerie De Verbeelding
Galerie Kokon
Galerie Liesbeth Lips
George Steinmann
Ger Dekkers
Germinations
Gert Rietveld
Hans Klein Hofmeijer
Hans Mutsers
Helen Vergouwen
Jaap de Vries 2
Jack Poell
Jeff Wall
Joelle Tuerlinckx
Johan Claassen
John Baldessari
John van Gils
Jos Dirix
Karel Goudsblom
KunstRAI
MUHKA
Man Ray
Marijke Hooghwinkel
Martin van Vreden
Maud Verbruggen
Michael Ryan
NBKS
NBKS fotowerk
Nigel Kent
Orna Wertman
Paladino
Panamarenko
Park Middelheim
Paul Beckers
Peter Oosterbos
Philippe Cazal
Pjotr Mueller
Portretten uit de 17e eeuw
Quintijn van Eyk
Remko Schultheiss en Roel QoQo
Rene Magritte
Renee Rohr
Roman Cieslewicz
Roni Horn
Rotterdam in de jaren zestig
Simcha Roodenburg
Sjef Voets
St.-Joost
Teunn Nijkamp
Tom Molenaars
Tvadar Csontvary
Varia
Veronica Hustinx
Watt
Wereld op zolder
Willy Looyen
Wolfgang Laib
Wolfslaar
Zomer in Boymans
|
John van Gils
In het geschilderde wereldbeeld van John van Gils (1958) zitten een
aantal merkwaardigheden die de aandacht een tijdje vast kunnen houden.
Zo op het oog houdt hij zich bezig met de achterkant en met de
binnenkant van het menselijke wonen. Opvallend om de dingen niet af
te beelden naar hun officiele verschijningsvorm maar naar het aanzien
dat we pas bij nadere kennismaking kunnen gewaarworden. Je voelt je
als kijker een wereld in getrokken die eigenlijk aan intimi
voorbehouden is. En dat is maar goed ook want wat je ziet zijn de
slordige blijken van het menselijk bedrijf die bij bezoek achter het
gordijn gecshoven worden. Je ziet de rommel in de kamer, de niet
opgeruimde keuken, maar ook de brandgang en het onooglijke, zelf
gebouwde schuurtje achter het huis.
Je bent door Van Gils ineens tot intimus gemaakt maar je weet niet
waarvan. Je weet niet waar je bent en bij wie je te gast bent. Hij
laat je een huiselijke intimiteit zien waarin geen mens te bekennen
is. De hoofdpersoon is met kennelijke haast uit beeld verdwenen, de
deur staat nog open, en de dingen zijn de stille getuigen. In het
schilderwerk van Van Gils proef je een vervreemding die nog sterker
wordt als je ontdekt hoe zijn zichtbare wereld in elkaar steekt. Bij
nader inzien blijken een aantal dingen niet te kloppen waardoor er een
surrealistische vervorming optreedt. Er komt een plant uit een
keukenkastje, de tafelpoot staat niet op de grond maar eindigt op de
stoelzitting, een trapleuning zit niet vast aan de muur maar aan de
deur, de straatstenen gaan zonder bericht zomaar over in
trottoirtegels. Elk doek bevat wel zo'n visueel grapje dat berust op
manipulatie van onze waarneming. Het gevolg is in ieder geval dat de
stilte in zijn wereld nog meer klemt.
De meest schilderkunstige merkwaardigheid betreft de platheid van zijn
doeken. Hij slaagt erin om een interieur te schilderen met een venster
waardoorheen je een uitzicht op de buitenwereld hebt waaraan alle
diepte is onthouden. Het uitzicht werkt daardoor als een plat
schilderijtje aan de muur. Een doorzicht in een gang die uitmondt in
een open kamer heeft hooguit perspectivische ruimte omdat wij denken
dat dat zo is. In de werkelijkheid van het schilderij is de wereld van
John van Gils zo plat als een blad papier. Hij schildert inderdaad als
een graficus die lijnen uitzet op een blad dat altijd plat blijft.
Schilderijen van John van Gils te zien bij Galerie Molenaars,
Ginnekenweg 79, Breda, tot 14 mei
|