16 Kunstenaars uit Brabant
500 jaar Bouvigne
700 jaar beeldhouwkunst
A.r.t.-galerie
Alexander Schabracq
Alexej Von Jawlensky
Amerika
Andy Warhol
Anne Roorda
Arie de Groot
Auke de Vries
BOA
Bart van Hoek
Beelden in het Tongerlohuys
Birgitt van Bracht en Jan Vaes
Breda Fotografica
Carolein Smit
Cees van Gastel
Charles Clough
Charlotte van Pallandt
Crossing Over Changing Places
Cultureel Gekleurd
De Loods
De eigen tijd
Diana Rattray
Edwin Janssen
Edy de Wilde
Filia den Hollander
Frank Van den Broeck
Franse kunst
Franz Immoos
Galerie De Verbeelding
Galerie Kokon
Galerie Liesbeth Lips
George Steinmann
Ger Dekkers
Germinations
Gert Rietveld
Hans Klein Hofmeijer
Hans Mutsers
Helen Vergouwen
Jaap de Vries 2
Jack Poell
Jeff Wall
Joelle Tuerlinckx
Johan Claassen
John Baldessari
John van Gils
Jos Dirix
Karel Goudsblom
KunstRAI
MUHKA
Man Ray
Marijke Hooghwinkel
Martin van Vreden
Maud Verbruggen
Michael Ryan
NBKS
NBKS fotowerk
Nigel Kent
Orna Wertman
Paladino
Panamarenko
Park Middelheim
Paul Beckers
Peter Oosterbos
Philippe Cazal
Pjotr Mueller
Portretten uit de 17e eeuw
Quintijn van Eyk
Remko Schultheiss en Roel QoQo
Rene Magritte
Renee Rohr
Roman Cieslewicz
Roni Horn
Rotterdam in de jaren zestig
Simcha Roodenburg
Sjef Voets
St.-Joost
Teunn Nijkamp
Tom Molenaars
Tvadar Csontvary
Varia
Veronica Hustinx
Watt
Wereld op zolder
Willy Looyen
Wolfgang Laib
Wolfslaar
Zomer in Boymans
|
Franse kunst om de kunst
Philippe Cazal is het perfecte onderwerp van zijn eigen kunst. Zijn
beeltenis, zijn naam, zijn kunstenaarschap, alles is samengevoegd tot
een presentatie die volmaakt oogt. Geen stofje, geen fout, geen
afwijking dus ook geen enkele persoonlijke of emotionele toets die ook
maar de geringste rimpeling teweeg brengt in het egaalgladde
oppervlak. En dat oppervlak is letterlijk de hele ruimte van de
tentoonstelling. Alles staat met alles in verbinding. Vloer, wanden
en plafond betrekt Cazal bij het installeren van zijn werk. Niets
wordt aan enig toeval overgelaten.
In de eerste zaal vanaf de ingang van De Beyerd toont Cazal zichzelf,
in herhaling. 10 Foto's opklimmend in grootte die tussen plafond en
vloer aan draden zijn gemonteerd. Aan de wand de gezeefdrukte foto in
affichevorm en een tekst, en de opvallend gekleurde vloerbedekking die
alles verbindt tot een Gesamtkunstwerk. Wat de foto afbeeldt is
Philippe Cazal zelf: een keurig gesoigneerde burgerman die een staaf
in zwart/wit in de hand houdt. Precies zoals een model reclame maakt
voor een consumptieİartikel. De foto is perfect: scherp, gepolijst,
glad van licht, opgewekt van toon, kortom de fotografie van de reclame
die ons een wereld opdringt van volmaakt en bereikbaar geluk. En Cazal
maakt ook reclame: voor zijn werk en zodoende voor zichzelf. De staaf
is van kleur en vorm een Leitİmotief in deze presentatie. De kleuren
zwart en wit zijn zijn huisstijl, zijn naam is zijn logo. Het is kunst
die de beeldtaal aan de orde stelt van de reclamewereld. Enig
verschil? Dat is er nauwelijks.
Is deze kunst, als we dat zo bereid zijn te noemen, interessant ? Dat
zou ze zijn als het om 1965İ1970 zou gaan. Maar nu, in 1994, hebben
we dit soort kunst al zo vaak gezien. Die deja-vu-ervaring is de
zwakheid van Cazals perfectie. Kunst die gaat over kunst, kunst die
de kunst en de relatie met zoiets als de reclame aan de orde stelt,
berust op een smalle stellingname die je maar een keer in de praktijk
kunt brengen. En dat is dus 30, 40 jaar geleden al gedaan door Andy
Warhol, bij voorbeeld. Op dat thema is natuurlijk daarna nog genoeg
gevarieerd, maar in de vorm die Cazal kiest,is het onderhand wel
gezegd. Eenmaal het idee uitgesproken, is het bekend en genoeg.
Op die gladde manier is Philippe Cazal een pastiche van zichzelf.
Zoals hij op een groot affiche in de grote zaal poseert tussen twee
stralende vrouwelijke modellen. Het gaat eigenlijk over niks, of in
zijn eigen woorden: "Ik was een schilder en beeldhouwer toen ik
besloot om kunstenaar te worden."
Philippe Cazal tot 2 mei in De Beyerd, Boschstraat 22, Breda
|