16 Kunstenaars uit Brabant 500 jaar Bouvigne 700 jaar beeldhouwkunst A.r.t.-galerie Alexander Schabracq Alexej Von Jawlensky Amerika Andy Warhol Anne Roorda Arie de Groot Auke de Vries BOA Bart van Hoek Beelden in het Tongerlohuys Birgitt van Bracht en Jan Vaes Breda Fotografica Carolein Smit Cees van Gastel Charles Clough Charlotte van Pallandt Crossing Over Changing Places Cultureel Gekleurd De Loods De eigen tijd Diana Rattray Edwin Janssen Edy de Wilde Filia den Hollander Frank Van den Broeck Franse kunst Franz Immoos Galerie De Verbeelding Galerie Kokon Galerie Liesbeth Lips George Steinmann Ger Dekkers Germinations Gert Rietveld Hans Klein Hofmeijer Hans Mutsers Helen Vergouwen Jaap de Vries 2 Jack Poell Jeff Wall Joelle Tuerlinckx Johan Claassen John Baldessari John van Gils Jos Dirix Karel Goudsblom KunstRAI MUHKA Man Ray Marijke Hooghwinkel Martin van Vreden Maud Verbruggen Michael Ryan NBKS NBKS fotowerk Nigel Kent Orna Wertman Paladino Panamarenko Park Middelheim Paul Beckers Peter Oosterbos Philippe Cazal Pjotr Mueller Portretten uit de 17e eeuw Quintijn van Eyk Remko Schultheiss en Roel QoQo Rene Magritte Renee Rohr Roman Cieslewicz Roni Horn Rotterdam in de jaren zestig Simcha Roodenburg Sjef Voets St.-Joost Teunn Nijkamp Tom Molenaars Tvadar Csontvary Varia Veronica Hustinx Watt Wereld op zolder Willy Looyen Wolfgang Laib Wolfslaar Zomer in Boymans
|
Franse kunst om de kunst
Philippe Cazal is het perfecte onderwerp van zijn eigen kunst. Zijn
beeltenis, zijn naam, zijn kunstenaarschap, alles is samengevoegd tot
een presentatie die volmaakt oogt. Geen stofje, geen fout, geen
afwijking dus ook geen enkele persoonlijke of emotionele toets die ook
maar de geringste rimpeling teweeg brengt in het egaalgladde
oppervlak. En dat oppervlak is letterlijk de hele ruimte van de
tentoonstelling. Alles staat met alles in verbinding. Vloer, wanden
en plafond betrekt Cazal bij het installeren van zijn werk. Niets
wordt aan enig toeval overgelaten.
In de eerste zaal vanaf de ingang van De Beyerd toont Cazal zichzelf,
in herhaling. 10 Foto's opklimmend in grootte die tussen plafond en
vloer aan draden zijn gemonteerd. Aan de wand de gezeefdrukte foto in
affichevorm en een tekst, en de opvallend gekleurde vloerbedekking die
alles verbindt tot een Gesamtkunstwerk. Wat de foto afbeeldt is
Philippe Cazal zelf: een keurig gesoigneerde burgerman die een staaf
in zwart/wit in de hand houdt. Precies zoals een model reclame maakt
voor een consumptieİartikel. De foto is perfect: scherp, gepolijst,
glad van licht, opgewekt van toon, kortom de fotografie van de reclame
die ons een wereld opdringt van volmaakt en bereikbaar geluk. En Cazal
maakt ook reclame: voor zijn werk en zodoende voor zichzelf. De staaf
is van kleur en vorm een Leitİmotief in deze presentatie. De kleuren
zwart en wit zijn zijn huisstijl, zijn naam is zijn logo. Het is kunst
die de beeldtaal aan de orde stelt van de reclamewereld. Enig
verschil? Dat is er nauwelijks.
Is deze kunst, als we dat zo bereid zijn te noemen, interessant ? Dat
zou ze zijn als het om 1965İ1970 zou gaan. Maar nu, in 1994, hebben
we dit soort kunst al zo vaak gezien. Die deja-vu-ervaring is de
zwakheid van Cazals perfectie. Kunst die gaat over kunst, kunst die
de kunst en de relatie met zoiets als de reclame aan de orde stelt,
berust op een smalle stellingname die je maar een keer in de praktijk
kunt brengen. En dat is dus 30, 40 jaar geleden al gedaan door Andy
Warhol, bij voorbeeld. Op dat thema is natuurlijk daarna nog genoeg
gevarieerd, maar in de vorm die Cazal kiest,is het onderhand wel
gezegd. Eenmaal het idee uitgesproken, is het bekend en genoeg.
Op die gladde manier is Philippe Cazal een pastiche van zichzelf.
Zoals hij op een groot affiche in de grote zaal poseert tussen twee
stralende vrouwelijke modellen. Het gaat eigenlijk over niks, of in
zijn eigen woorden: "Ik was een schilder en beeldhouwer toen ik
besloot om kunstenaar te worden."
Philippe Cazal tot 2 mei in De Beyerd, Boschstraat 22, Breda
|