16 Kunstenaars uit Brabant
500 jaar Bouvigne
700 jaar beeldhouwkunst
A.r.t.-galerie
Alexander Schabracq
Alexej Von Jawlensky
Amerika
Andy Warhol
Anne Roorda
Arie de Groot
Auke de Vries
BOA
Bart van Hoek
Beelden in het Tongerlohuys
Birgitt van Bracht en Jan Vaes
Breda Fotografica
Carolein Smit
Cees van Gastel
Charles Clough
Charlotte van Pallandt
Crossing Over Changing Places
Cultureel Gekleurd
De Loods
De eigen tijd
Diana Rattray
Edwin Janssen
Edy de Wilde
Filia den Hollander
Frank Van den Broeck
Franse kunst
Franz Immoos
Galerie De Verbeelding
Galerie Kokon
Galerie Liesbeth Lips
George Steinmann
Ger Dekkers
Germinations
Gert Rietveld
Hans Klein Hofmeijer
Hans Mutsers
Helen Vergouwen
Jaap de Vries 2
Jack Poell
Jeff Wall
Joelle Tuerlinckx
Johan Claassen
John Baldessari
John van Gils
Jos Dirix
Karel Goudsblom
KunstRAI
MUHKA
Man Ray
Marijke Hooghwinkel
Martin van Vreden
Maud Verbruggen
Michael Ryan
NBKS
NBKS fotowerk
Nigel Kent
Orna Wertman
Paladino
Panamarenko
Park Middelheim
Paul Beckers
Peter Oosterbos
Philippe Cazal
Pjotr Mueller
Portretten uit de 17e eeuw
Quintijn van Eyk
Remko Schultheiss en Roel QoQo
Rene Magritte
Renee Rohr
Roman Cieslewicz
Roni Horn
Rotterdam in de jaren zestig
Simcha Roodenburg
Sjef Voets
St.-Joost
Teunn Nijkamp
Tom Molenaars
Tvadar Csontvary
Varia
Veronica Hustinx
Watt
Wereld op zolder
Willy Looyen
Wolfgang Laib
Wolfslaar
Zomer in Boymans
|
Een moeizame omgang met het hout, noemt hij het zelf. Wie meer wil
dan dat wat voor het grijpen ligt, kiest inderdaad voor de moeite.
En om een beeld te veroveren is dat soms nodig. Het doorschijnende
zachte kastanjehout of het koppige beukehout waar Sjef Voets zijn
beelden aan onttrekt, heeft een eigen schoonheid die voor de hand
ligt. Die je gratis krijgt als je kijkt naar de grote open wond van
de gevelde boom. Wat zou je toe willen voegen aan alles wat de
jaren aan indrukwekkende schoonheid in het hout van nature hebben
achtergelaten ? Voor Sjef Voets is die vraag niet retorisch. Hij is
beeldhouwer en wil zodoende geen beeld vinden, hij wil er een
maken. Hij wil de intrinsieke schoonheid van het oude hout
overwinnen. In wezen wil hij het natuurlijk aan zich onderwerpen
door het hout tot een vorm te dwingen die de natuur wezensvreemd
is. Hij legt zijn vormwil dwingend op aan het materiaal dat onder
zijn handen beeld wordt en een vermeerdering van betekenis
verwerft. Dat is wat hij moeizaam noemt.
En zijn beelden zien er zo vanzelfsprekend uit. Bij kunsthandel
Tegenbosch toont hij 7 recente beelden op huiskamerformaat, om het
even onartistiek aan te geven. In de verder lege ruimte vallen ze
allereerst op door het sterke profiel dat ze in die omgeving
verwerven. Ze zijn aanwezig, op een nadrukkelijke manier. Ze staan
niet zo maar in een ruimte, ze domineren de ruimte waar alles,
zelfs z'n tekeningen, uit weggelaten is. Het beeld is zich zelf
genoeg. Het hout is vorm geworden die evenwicht zoekt. Uit de
stukken stam zijn geometrische, constructieve vormen gehaald die
hellen of ten opzicht van elkaar schuiven. Wat teveel is, is
weggezaagd. Rond wordt weggedrukt door recht. Wat massief was,
wordt open. Hout is beeld geworden, en heeft zijn eigen grenzen
overwonnen.
Casa della Croce is het mooiste beeld van de tentoonstelling. Het
geweldige beukehout is door de zagende hand uitgehold, afgevlakt,
tot constructie gemaakt en toch ook hout gebleven. Het is verbonden
met een holle, houten kruisvorm die de beuken stam steunt en
schraagt. Natuur en geometrie zijn hier symbiose geworden waarin
nieuwe betekenis groeit. Het kruis heeft Voets bewerkt met dikke
was zodat wat op afstand kil en doods schijnt, onder aanraking van
de hand streelbaar en warm is. Terwijl het herbergzame beukehout
door menselijk ingrijpen scherp en koud is geworden, de zachtbruine
kleuren ten spijt. Voets speelt met die taktiele, menselijke
sensaties. De andere beelden heeft hij bewerkt met een bituumlaag
die het hout een donkere aanschijn geeft en toch doorzichtig
blijft. Die laag werkt als een transparant gordijn dat verhult en
toch prijs geeft en dus meer aandacht vraagt voor het hout, meer
dan wanneer het bloot zou zijn.
De titel verwijst naar de legende van het Kruis. Piero della
Francesca heeft de Storia della Croce als fresco geschilderd in de
San Francesco van Arezzo (Midden-Italie) halverwege de 15e eeuw. De
legende begint met Adam op wiens graf het hout groeide dat ooit in
kruisvorm Christus zou dragen. Ze eindigt met Helena, de moeder van
de eerste Christenkeizer Constantijn, die in de 4e eeuw na Christus
de weg wijst naar Jeruzalem waar het kruis in de grond begraven
ligt. Zoals het apocriefe verhaal wil ter legitimatie van het
Christendom. Het verhaal van die lange weg naar het kruishout, is
het verhaal van de moeizame omgang met het hout, zoals Sjef Voets
het zelf noemt.
Beelden van Sjef Voets bij Lambert Tegenbosch, Putterstraat
48, Heusden, tot 2 maart.
|