Adriaan Seelen Alex Kiefmeijer Anish Kapoor Ben Hoezen Birgitt van Bracht 2 Boymans-van Beuningen Cady Noland Carel Visser Caro Chassetheater Cultureel Gekleurd Dada De Pont De Ringeloor De stadscollectie Desert Tracks Drie vrouwelijke schilders Edy de Wilde Elly Stegeman en Ludo Bekkers Emile van der Kruk Enk de Kramer Eric Hirdes Erik Prins Eugeen van Mieghem Giorgio Morandi Grafiek in het Tongerlohuys Hannema Hans Landsaat Hans Luiken Het portret Het verhalende Huub Bruls Ignatiusziekenhuis Jaap de Vries Jacques van Alphen Jan Andriesse Jeanne Munsterman Jeroen Doorenweerd Jiri Kolar John van Gils Jos Blersch Kars Persoon Klaar van der Lippe Kopper en Van Ham Kunst van Vlaanderen en Spanje Laatmiddeleeuwse prenten Lokaal 01 - 1 Lokaal 01 - 2 Luc Tuymans MUHKA Marijke Fitz Verploegh Martje Verhoeven Matthew Barney Michel van Overbeeke NBKS 1 NBKS 2 Naus en Kleinepier Nederlandse tekeningen 2e helft 19e eeuw Nieuwe beelden Noordbrabants Museum Paul Thek Per Kirkeby Piet Berghs Piet Dieleman Pyke Koch Reinoud van Vught Richard Price Rob Mohlmann Rob Moonens Simon Benson Stadscollectie Breda, deel I Textiel Thierry de Cordier Tina Onna Tom Wesselmann Ton Slits Tongerlohuys Toon Kuypers Torsten Haake-Brandt Un cercle d'amis Voorwaar Wainer Vaccari Walter Swennen Wolfslaar Wouter van Riessen
|
Ben Hoezen
Zijn werk is van een industrieel soort schoonheid. Perfect tot
in het uiterste. Glad, scherp, exact en ingenieus, zoals dat
alleen door tussenkomst van de machine kan plaats vonden. De
beelden van perspex en, sommige, van roestvrij staal die Ben
Hoezen toont in 't Tongerlohuys in Roosendaal hebben een graad
van technische volmaaktheid die past bij het materiaal. Perspex
is geen handzaam materiaal. Het is geen verlengstuk van
de hand zoals de kneedbare klei in beeldhouwershanden. Noch is
het van een barheid en ontoegankelijkheid die de hakkende en
zagende beeldhouwer moet doorbreken om graniet en marmer aan
zich te kunnen onderwerpen. Enig spoor van het menselijk
zoeken in beeldend materiaal is het perspex vreemd.
De objecten zijn klein van afmeting, huiskamerformaat, en
staan op sokkels om zich aldus een duidelijke plaats in de
ruimte te veroveren. Wat er allereerst aan opvalt is de ingewikkeldheid
ervan. Een complexiteit van vorm die ontstaat door
een ver doorgedreven industriele werkzaamheid waar het materiaal
ook wel om vraagt. De objecten zijn het produkt van stapelen,
herhalen, monteren, delen, combineren, afsnijden, verpakken,
onthullen en zo verder. Als je dat zo formuleert zijn dat
abstracties die het beeld concipieren, maar daarvoor missen
die werkzaamheden de nadrukkelijkheid die hen losmaakt van de
voorstelling. In het geval van Hoezen zijn de objecten alleen
maar bedoeld om te zijn zoals ze zijn, in al hun ingewikkeldheid.
Hoe gelaagd de vorm ook zijn kan, de betekenis is zo
eenduidig mogelijk. Zonder ook maar een betekenislaag meer
dan die welke je ziet. Het is kunst voor het oog.
Ook de bijzondere lichtval levert niks meer aan betekenis op.
Lichtbreking is een heel eigensoortig kenmerk van perspex.
Zeker waar perspex gebruikt wordt in verschillende graden van
stolling. Dat levert evenzovele verschillen in lichtbreking
op. Het perspex in de eenvoudigste vorm: een kleine blok of
staaf, en precies van bovenaf bezien, is volkomen transparant.
Door het materiaal van opzij te bekijken ontstaat er een
kleurverschil door de andere breking van het licht. Daar waar
het licht valt, is het perspex doorzichtig, de schaduw verandert
de zijkant in grijs. Door nu ontelbare vormen in elkaar
te monteren tot een veelzijdige constructie, verzamelt Hoezen
een veelheid aan wisseling van licht en schaduw. Dat maakt in
ieder geval dat het transparante perspex een meer materieel
karakter krijgt. Maar daarmee wordt het object nog niet meer
beeld.
't Tongerlohuys, Molenstraat 2, Roosendaal; tot 6 maart
|