Adriaan Seelen
Alex Kiefmeijer
Anish Kapoor
Ben Hoezen
Birgitt van Bracht 2
Boymans-van Beuningen
Cady Noland
Carel Visser
Caro
Chassetheater
Cultureel Gekleurd
Dada
De Pont
De Ringeloor
De stadscollectie
Desert Tracks
Drie vrouwelijke schilders
Edy de Wilde
Elly Stegeman en Ludo Bekkers
Emile van der Kruk
Enk de Kramer
Eric Hirdes
Erik Prins
Eugeen van Mieghem
Giorgio Morandi
Grafiek in het Tongerlohuys
Hannema
Hans Landsaat
Hans Luiken
Het portret
Het verhalende
Huub Bruls
Ignatiusziekenhuis
Jaap de Vries
Jacques van Alphen
Jan Andriesse
Jeanne Munsterman
Jeroen Doorenweerd
Jiri Kolar
John van Gils
Jos Blersch
Kars Persoon
Klaar van der Lippe
Kopper en Van Ham
Kunst van Vlaanderen en Spanje
Laatmiddeleeuwse prenten
Lokaal 01 - 1
Lokaal 01 - 2
Luc Tuymans
MUHKA
Marijke Fitz Verploegh
Martje Verhoeven
Matthew Barney
Michel van Overbeeke
NBKS 1
NBKS 2
Naus en Kleinepier
Nederlandse tekeningen 2e helft 19e eeuw
Nieuwe beelden
Noordbrabants Museum
Paul Thek
Per Kirkeby
Piet Berghs
Piet Dieleman
Pyke Koch
Reinoud van Vught
Richard Price
Rob Mohlmann
Rob Moonens
Simon Benson
Stadscollectie Breda, deel I
Textiel
Thierry de Cordier
Tina Onna
Tom Wesselmann
Ton Slits
Tongerlohuys
Toon Kuypers
Torsten Haake-Brandt
Un cercle d'amis
Voorwaar
Wainer Vaccari
Walter Swennen
Wolfslaar
Wouter van Riessen
|
Eric Hirdes
Wat Eric Hirdes (1956) doet in zijn schilderwerk, is het
consequent voeren van een stijl. Hij heeft ervoor gekozen om
op een vaste, herkenbare manier te schilderen en doet dat niet
aflatend. Zo ontstaat een stijl die een handelsmerk is, die
van een groot raffinement getuigt maar die de manier waarop
belangrijker vindt dan de inventiviteit of de grote visie. Wat
daar in de tentoonstellingsbrochure ook over gezegd moge
worden, al die woorden kunnen niets afdoen aan dat zeer herkenbare
maar eenzijdige karakter van Hirdes' schilderkunst.
Eric Hirdes bevestigt op veel van zijn doeken een stuk textiel
dat open en duidelijk de draadstructuur toont. Vanuit die
draden tekent en schildert hij de lijnen verder; af en toe
doet hij dat door met de achterkant van zijn penseel sporen te
trekken in de verf. Het uitgangspunt is de toevalligheid, het
integreren van dat stuk doek in de talloze lijnen en bewegingen
op het doek is de gewilde daad van de schilder. En die
staat ook voor een zekere ordening en compositie. Het textiel
wisselt hij op andere doeken af met oude tekeningen of stukken
karton als begin van zijn werk dat hoe dan ook meer schilderij
dan collage is. De handeling van het schilderen is belangrijk.
Hirdes zoekt een belangrijke kwaliteit in het scheppen van een
verfhuid. Duidelijk is dat het om volkomen non-figuratieve
kunst gaat. Hij vermijdt elke verbinding met een ons bekende
voorstelling. Zijn werk is een wereld op zichzelf, in volkomen
autonomie. Er ontbreekt enige orientatie op boven of beneden,
links of rechts, voor- of achtergrond. De lijnen trekken en
draaien alle kanten uit, weliswaar vanuit een zeker centrum,
maar dat staat niet voor een concreet beeld. Elk werk op
papier of op doek is zijn eigen chaos en zijn eigen ordening.
Niet rationeel, maar intuitief en schilderkunstig. De kleuren
varieren, net als het formaat en het gekozen centrum. Maar wat
onveranderlijk is, dat is het handschrift, de stijl die zo
domineert dat er een beperking van betekenis optreedt. Beeldende
kunst moet verder reiken, mag niet stil houden daar waar
de stijl zichtbaar gemaakt wordt.
't Tongerlohuys, Molenstraat 2, Roosendaal; tot 6 maart
|