Adriaan Seelen
Alex Kiefmeijer
Anish Kapoor
Ben Hoezen
Birgitt van Bracht 2
Boymans-van Beuningen
Cady Noland
Carel Visser
Caro
Chassetheater
Cultureel Gekleurd
Dada
De Pont
De Ringeloor
De stadscollectie
Desert Tracks
Drie vrouwelijke schilders
Edy de Wilde
Elly Stegeman en Ludo Bekkers
Emile van der Kruk
Enk de Kramer
Eric Hirdes
Erik Prins
Eugeen van Mieghem
Giorgio Morandi
Grafiek in het Tongerlohuys
Hannema
Hans Landsaat
Hans Luiken
Het portret
Het verhalende
Huub Bruls
Ignatiusziekenhuis
Jaap de Vries
Jacques van Alphen
Jan Andriesse
Jeanne Munsterman
Jeroen Doorenweerd
Jiri Kolar
John van Gils
Jos Blersch
Kars Persoon
Klaar van der Lippe
Kopper en Van Ham
Kunst van Vlaanderen en Spanje
Laatmiddeleeuwse prenten
Lokaal 01 - 1
Lokaal 01 - 2
Luc Tuymans
MUHKA
Marijke Fitz Verploegh
Martje Verhoeven
Matthew Barney
Michel van Overbeeke
NBKS 1
NBKS 2
Naus en Kleinepier
Nederlandse tekeningen 2e helft 19e eeuw
Nieuwe beelden
Noordbrabants Museum
Paul Thek
Per Kirkeby
Piet Berghs
Piet Dieleman
Pyke Koch
Reinoud van Vught
Richard Price
Rob Mohlmann
Rob Moonens
Simon Benson
Stadscollectie Breda, deel I
Textiel
Thierry de Cordier
Tina Onna
Tom Wesselmann
Ton Slits
Tongerlohuys
Toon Kuypers
Torsten Haake-Brandt
Un cercle d'amis
Voorwaar
Wainer Vaccari
Walter Swennen
Wolfslaar
Wouter van Riessen
|
Hans Landsaat
De olieverfschilderijen van Hans Landsaat tonen de kunst om
een groot vlak leeg te schilderen. Daar zit natuurlijk iets
paradoxaals in. Want waarom zou je de leegte willen schilderen
als je een verhaal hebt te vertellen. Het verhaal dat Landsaat
vertelt is het verhaal van de leegte, zoiets als de wereld die
geschapen werd om woest en leeg te zijn. En tegelijk de potentie
had om zich zelf met nieuw leven te vullen. Het grote vlak
dat Landsaat schildert is dan ook niet leeg in de zin van
doods. Hoe weinig je ook denkt te zien, het herbergt een
vruchtbaarheid die wortelt in de manier waarop hij schildert.
Wat van een kleur lijkt te zijn, bestaat uit tal van gradaties
van blauw, bruin, grijs. Je ziet de penseelstreken die de
nuanceringen aanbrengen in de verflaag, kleurtonen die een
hechte sfeer scheppen. Het is die homogene sfeer die de belofte
inhoudt van meer, nieuw, anders. Het is de zuinigheid van
het gedicht dat meer wil zeggen in minder woorden. Daarmee is
de paradox opgelost: de leegte in zijn schilderijen is vol van
belofte, vol van sfeer. De leegte is bij hem dan ook een
relatief begrip. Het geschilderde vlak dat de grondtoon zet
voor de beleving, wordt gemarkeerd door vormen die nergens de
gedaante aannemen van een concreet, herkenbaar voorwerp. Zijn
vormen zijn dingen die alleen maar in het schilderij kunnen
bestaan en er ook amper om vragen nader in betekenis geduid te
worden. Als je wat langer naar zijn doeken kijkt, verflauwt de
neiging om er meer achter te zoeken dan dat wat ze in het
schilderij zijn: non-figuratieve elementen die op de juiste
plaats staan. Want wat die vormen in ieder geval doen, is de
ruimte benadrukken die in de doeken bestaat. Ze zijn op een
afgewogen plek neergezet, zodanig dat het beeld in evenwicht
hangt. En de leegte blijft voortbestaan. Dat is dus een zaak
van compositie en ook die komt op zuinige manier tot stand.
Zoals Picasso formuleerde: als je een stilleven met vier
dingen wilt schilderen, moet je het proberen met drie. Als dat
lukt, is de compositie geslaagd. En zo geslaagd en mooi zijn
inderdaad de doeken van Hans Landsaat. Ze vertellen veel met
weinig middelen.
Schilderijen en werk op papier van Hans Landsaat in
Galerie Kokon, Stationsstraat 38-40, Tilburg: tot 16
april, open wo. t/m za.
|