Adriaan Seelen Alex Kiefmeijer Anish Kapoor Ben Hoezen Birgitt van Bracht 2 Boymans-van Beuningen Cady Noland Carel Visser Caro Chassetheater Cultureel Gekleurd Dada De Pont De Ringeloor De stadscollectie Desert Tracks Drie vrouwelijke schilders Edy de Wilde Elly Stegeman en Ludo Bekkers Emile van der Kruk Enk de Kramer Eric Hirdes Erik Prins Eugeen van Mieghem Giorgio Morandi Grafiek in het Tongerlohuys Hannema Hans Landsaat Hans Luiken Het portret Het verhalende Huub Bruls Ignatiusziekenhuis Jaap de Vries Jacques van Alphen Jan Andriesse Jeanne Munsterman Jeroen Doorenweerd Jiri Kolar John van Gils Jos Blersch Kars Persoon Klaar van der Lippe Kopper en Van Ham Kunst van Vlaanderen en Spanje Laatmiddeleeuwse prenten Lokaal 01 - 1 Lokaal 01 - 2 Luc Tuymans MUHKA Marijke Fitz Verploegh Martje Verhoeven Matthew Barney Michel van Overbeeke NBKS 1 NBKS 2 Naus en Kleinepier Nederlandse tekeningen 2e helft 19e eeuw Nieuwe beelden Noordbrabants Museum Paul Thek Per Kirkeby Piet Berghs Piet Dieleman Pyke Koch Reinoud van Vught Richard Price Rob Mohlmann Rob Moonens Simon Benson Stadscollectie Breda, deel I Textiel Thierry de Cordier Tina Onna Tom Wesselmann Ton Slits Tongerlohuys Toon Kuypers Torsten Haake-Brandt Un cercle d'amis Voorwaar Wainer Vaccari Walter Swennen Wolfslaar Wouter van Riessen
|
Hans Landsaat
De olieverfschilderijen van Hans Landsaat tonen de kunst om
een groot vlak leeg te schilderen. Daar zit natuurlijk iets
paradoxaals in. Want waarom zou je de leegte willen schilderen
als je een verhaal hebt te vertellen. Het verhaal dat Landsaat
vertelt is het verhaal van de leegte, zoiets als de wereld die
geschapen werd om woest en leeg te zijn. En tegelijk de potentie
had om zich zelf met nieuw leven te vullen. Het grote vlak
dat Landsaat schildert is dan ook niet leeg in de zin van
doods. Hoe weinig je ook denkt te zien, het herbergt een
vruchtbaarheid die wortelt in de manier waarop hij schildert.
Wat van een kleur lijkt te zijn, bestaat uit tal van gradaties
van blauw, bruin, grijs. Je ziet de penseelstreken die de
nuanceringen aanbrengen in de verflaag, kleurtonen die een
hechte sfeer scheppen. Het is die homogene sfeer die de belofte
inhoudt van meer, nieuw, anders. Het is de zuinigheid van
het gedicht dat meer wil zeggen in minder woorden. Daarmee is
de paradox opgelost: de leegte in zijn schilderijen is vol van
belofte, vol van sfeer. De leegte is bij hem dan ook een
relatief begrip. Het geschilderde vlak dat de grondtoon zet
voor de beleving, wordt gemarkeerd door vormen die nergens de
gedaante aannemen van een concreet, herkenbaar voorwerp. Zijn
vormen zijn dingen die alleen maar in het schilderij kunnen
bestaan en er ook amper om vragen nader in betekenis geduid te
worden. Als je wat langer naar zijn doeken kijkt, verflauwt de
neiging om er meer achter te zoeken dan dat wat ze in het
schilderij zijn: non-figuratieve elementen die op de juiste
plaats staan. Want wat die vormen in ieder geval doen, is de
ruimte benadrukken die in de doeken bestaat. Ze zijn op een
afgewogen plek neergezet, zodanig dat het beeld in evenwicht
hangt. En de leegte blijft voortbestaan. Dat is dus een zaak
van compositie en ook die komt op zuinige manier tot stand.
Zoals Picasso formuleerde: als je een stilleven met vier
dingen wilt schilderen, moet je het proberen met drie. Als dat
lukt, is de compositie geslaagd. En zo geslaagd en mooi zijn
inderdaad de doeken van Hans Landsaat. Ze vertellen veel met
weinig middelen.
Schilderijen en werk op papier van Hans Landsaat in
Galerie Kokon, Stationsstraat 38-40, Tilburg: tot 16
april, open wo. t/m za.
|