Adriaan Seelen
Alex Kiefmeijer
Anish Kapoor
Ben Hoezen
Birgitt van Bracht 2
Boymans-van Beuningen
Cady Noland
Carel Visser
Caro
Chassetheater
Cultureel Gekleurd
Dada
De Pont
De Ringeloor
De stadscollectie
Desert Tracks
Drie vrouwelijke schilders
Edy de Wilde
Elly Stegeman en Ludo Bekkers
Emile van der Kruk
Enk de Kramer
Eric Hirdes
Erik Prins
Eugeen van Mieghem
Giorgio Morandi
Grafiek in het Tongerlohuys
Hannema
Hans Landsaat
Hans Luiken
Het portret
Het verhalende
Huub Bruls
Ignatiusziekenhuis
Jaap de Vries
Jacques van Alphen
Jan Andriesse
Jeanne Munsterman
Jeroen Doorenweerd
Jiri Kolar
John van Gils
Jos Blersch
Kars Persoon
Klaar van der Lippe
Kopper en Van Ham
Kunst van Vlaanderen en Spanje
Laatmiddeleeuwse prenten
Lokaal 01 - 1
Lokaal 01 - 2
Luc Tuymans
MUHKA
Marijke Fitz Verploegh
Martje Verhoeven
Matthew Barney
Michel van Overbeeke
NBKS 1
NBKS 2
Naus en Kleinepier
Nederlandse tekeningen 2e helft 19e eeuw
Nieuwe beelden
Noordbrabants Museum
Paul Thek
Per Kirkeby
Piet Berghs
Piet Dieleman
Pyke Koch
Reinoud van Vught
Richard Price
Rob Mohlmann
Rob Moonens
Simon Benson
Stadscollectie Breda, deel I
Textiel
Thierry de Cordier
Tina Onna
Tom Wesselmann
Ton Slits
Tongerlohuys
Toon Kuypers
Torsten Haake-Brandt
Un cercle d'amis
Voorwaar
Wainer Vaccari
Walter Swennen
Wolfslaar
Wouter van Riessen
|
Zuilen van beelden
De tweelingbeelden van de Limburger Huub Bruls staan als
tekens in de ruimte. Ze schragen niks, ze verenigen niks, ze
staan losgeweekt van alles waarmee wij een beeld kunnen associeren,
helemaal alleen. Ze staan als godenbeelden onaantastbaar.
Altijd twee aan twee. Zo op het oog zijn het zuilen die
weliswaar niet helemaal recht en overal even rond zijn, maar
toch. Een beeld dat zo nadrukkelijk vertikaal is, dat zo naar
boven wijst en daarmee hemel en aarde verbindt, is een zuil.
En dat is een constatering van zuiver typologische aard. Het
beeld van Huub Bruls is thuisgebracht in een traditie waarin
het naar vorm hoort. Of dat ook naar betekenis is, is nog maar
de vraag.
Niets in het werk van Bruls wijst erop dat de typering als
zuil ook religieuze referenties zou rechtvaardigen. Daarvoor
zijn zijn beelden teveel beeld en te weinig voorstelling. Wat
elkaars spiegelbeeld lijkt te zijn, is bij nader inzien op
subtiele wijze verschillend. Maar zodanig anders dat de twee
bij elkaar geplaatste beelden duidelijk bij elkaar horen.
Eerder elkaars pendant zijn dan elkaars tegendeel. Waar de een
wat breder aan de voet begint om naar boven toe smal uit te
lopen, is dat bij de ander precies omgekeerd. Zo zijn er tal
van samenhangende variaties in omvang, vorm maar ook in beweging.
En met dat laatste zijn we bij een opvallend aspect aan
Bruls' beelden. De zuilen zijn in repen cortenstaal gemonteerd.
Maar waar de ene plaat hol gebogen is, is de ander bol.
Waarbij ook de breedte varieert. Dat maakt dat er in die
stille beelden een zachte en voortdurende beweging ontstaat
die de stilstand in de ruimte opheft.
De dichter Hans van de Waarsenburg heeft in zijn onlangs
verschenen bundel "Zuidwal" de beelden van Bruls als volgt
beschreven: "In hun schemer staat/Het cortenstaal niet/Verstomd,
maar gromt/Roestzaam in teder beeld." Het beeld heeft
inderdaad een eigen bestaan, een eigen vorm, een eigen taal
die over niets anders gaat dan over zichzelf. In die zin
spreekt zo'n zuil voor zichzelf. De aanwezigheid van het
tweede beeld, de pendant, brengt een gesprek op gang dat over
meer gaat dan het enkele beeld zou kunnen zeggen. Gelukkig dus
dat ze elkaar hebben.
Galerie De Verbeelding, Klokkestraat 12, Baarle-Nassau;
tot 8 januari. Open donderdag t/m zondag van 1 tot 5
uur.
|