Adriaan Seelen Alex Kiefmeijer Anish Kapoor Ben Hoezen Birgitt van Bracht 2 Boymans-van Beuningen Cady Noland Carel Visser Caro Chassetheater Cultureel Gekleurd Dada De Pont De Ringeloor De stadscollectie Desert Tracks Drie vrouwelijke schilders Edy de Wilde Elly Stegeman en Ludo Bekkers Emile van der Kruk Enk de Kramer Eric Hirdes Erik Prins Eugeen van Mieghem Giorgio Morandi Grafiek in het Tongerlohuys Hannema Hans Landsaat Hans Luiken Het portret Het verhalende Huub Bruls Ignatiusziekenhuis Jaap de Vries Jacques van Alphen Jan Andriesse Jeanne Munsterman Jeroen Doorenweerd Jiri Kolar John van Gils Jos Blersch Kars Persoon Klaar van der Lippe Kopper en Van Ham Kunst van Vlaanderen en Spanje Laatmiddeleeuwse prenten Lokaal 01 - 1 Lokaal 01 - 2 Luc Tuymans MUHKA Marijke Fitz Verploegh Martje Verhoeven Matthew Barney Michel van Overbeeke NBKS 1 NBKS 2 Naus en Kleinepier Nederlandse tekeningen 2e helft 19e eeuw Nieuwe beelden Noordbrabants Museum Paul Thek Per Kirkeby Piet Berghs Piet Dieleman Pyke Koch Reinoud van Vught Richard Price Rob Mohlmann Rob Moonens Simon Benson Stadscollectie Breda, deel I Textiel Thierry de Cordier Tina Onna Tom Wesselmann Ton Slits Tongerlohuys Toon Kuypers Torsten Haake-Brandt Un cercle d'amis Voorwaar Wainer Vaccari Walter Swennen Wolfslaar Wouter van Riessen
|
John van Gils
In de schilderijen die de Bredase kunstenaar John van Gils nu
toont in galerie Molenaars is een flinke verandering opgetreden.
In vergelijking met zijn vorige tentoonstelling in deze
galerie waar hij een vaste plaats heeft, is het beeld veel
leger geworden. De interieurs en achterkanten van huizen zijn
niet meer te zien. Daarvoor in de plaats is het doek leeg
geschilderd in een dominante basiskleur waarop vervolgens met
losse hand en in enkele lijnen een vorm zichtbaar wordt. We
herkennen aanzetten van en boom, een landschap, een liggend
skelet, een interieurschets. Motieven die vrij in het beeld
staan en een zekere vrijblijvendheid tentoonspreiden.
Want wat vooral verdwenen is in het schilderwerk van Van Gils
is de merkwaardigheid die de interieurs beheerste. In die
volle kamers, tot op het detail uitgewerkt in een tekenachtige
stijl, miste je iets. Er was iets voelbaar afwezig. In de
volte van het beeld was er iets niet dat wel duidelijk bedoeld
leek. Iets wat elk moment zou kunnen terugkeren. In elk doek
lag iets van die spanning besloten. Zijn recente doeken zijn
leger en algemener. Het lijkt wel alsof er een soort van
curettage heeft plaatsgevonden in de beeldmotieven waarmee met
de details ook de paradox is verdwenen. Want de leegte en het
gemis zijn bij uitstek voelbaar in de schijn van de volte. De
huidige doeken zijn leger, ook van betekenis. Er valt veel
minder tussen de regels door te lezen.
Elk doek heeft een eigen basiskleur. Wit, geel, rood, violet,
blauw. Vrij in die ruimte schildert hij ogenschijnlijk achteloos
zijn beeld. Door de losheid van lijn en de beperking van
details ontstaat er een graad van abstractie die niet tot een
bepaalde betekenis dwingt. Het kan nog alle kanten uit. Er is
een schilderij dat zich onttrekt aan die algemeenheid en dat
is een kleiner doek met middenin het vlak een boom. Bij nader
zien blijkt dat doek juist die spanning te bevatten die de
grotere doeken missen. Het formaat van het beeld is duidelijk
kleiner zonder dat de figuur van de boom in gelijke mate
kleiner is dan de boom op een groter doek. De verhouding
tussen beeldvlak en voorstelling valt zodoende op het kleinere
schilderij uit ten gunste van de laatste, wat die boom een
belangrijker plaats verschaft. De boom is sterker aanwezig en
daardoor lijkt die het beeld verticaal door te snijden. De
aanwezigheid is heviger. Daar komt bij dat de basiskleur met
losse, afwisselende penseelstreek is opgebracht zodat het
kleurvlak ook wat meer diepte krijgt. Wat in aanvang de minste
aandacht trekt, blijkt toch de meeste inhoud te bezitten. Een
kwestie van doorkijken.
John van Gils in galerie Molenaars, Ginnekenweg 79,
Breda; open van woensdag t/m zaterdag, tot 10 december
|