Adriaan Seelen
Alex Kiefmeijer
Anish Kapoor
Ben Hoezen
Birgitt van Bracht 2
Boymans-van Beuningen
Cady Noland
Carel Visser
Caro
Chassetheater
Cultureel Gekleurd
Dada
De Pont
De Ringeloor
De stadscollectie
Desert Tracks
Drie vrouwelijke schilders
Edy de Wilde
Elly Stegeman en Ludo Bekkers
Emile van der Kruk
Enk de Kramer
Eric Hirdes
Erik Prins
Eugeen van Mieghem
Giorgio Morandi
Grafiek in het Tongerlohuys
Hannema
Hans Landsaat
Hans Luiken
Het portret
Het verhalende
Huub Bruls
Ignatiusziekenhuis
Jaap de Vries
Jacques van Alphen
Jan Andriesse
Jeanne Munsterman
Jeroen Doorenweerd
Jiri Kolar
John van Gils
Jos Blersch
Kars Persoon
Klaar van der Lippe
Kopper en Van Ham
Kunst van Vlaanderen en Spanje
Laatmiddeleeuwse prenten
Lokaal 01 - 1
Lokaal 01 - 2
Luc Tuymans
MUHKA
Marijke Fitz Verploegh
Martje Verhoeven
Matthew Barney
Michel van Overbeeke
NBKS 1
NBKS 2
Naus en Kleinepier
Nederlandse tekeningen 2e helft 19e eeuw
Nieuwe beelden
Noordbrabants Museum
Paul Thek
Per Kirkeby
Piet Berghs
Piet Dieleman
Pyke Koch
Reinoud van Vught
Richard Price
Rob Mohlmann
Rob Moonens
Simon Benson
Stadscollectie Breda, deel I
Textiel
Thierry de Cordier
Tina Onna
Tom Wesselmann
Ton Slits
Tongerlohuys
Toon Kuypers
Torsten Haake-Brandt
Un cercle d'amis
Voorwaar
Wainer Vaccari
Walter Swennen
Wolfslaar
Wouter van Riessen
|
John van Gils
In de schilderijen die de Bredase kunstenaar John van Gils nu
toont in galerie Molenaars is een flinke verandering opgetreden.
In vergelijking met zijn vorige tentoonstelling in deze
galerie waar hij een vaste plaats heeft, is het beeld veel
leger geworden. De interieurs en achterkanten van huizen zijn
niet meer te zien. Daarvoor in de plaats is het doek leeg
geschilderd in een dominante basiskleur waarop vervolgens met
losse hand en in enkele lijnen een vorm zichtbaar wordt. We
herkennen aanzetten van en boom, een landschap, een liggend
skelet, een interieurschets. Motieven die vrij in het beeld
staan en een zekere vrijblijvendheid tentoonspreiden.
Want wat vooral verdwenen is in het schilderwerk van Van Gils
is de merkwaardigheid die de interieurs beheerste. In die
volle kamers, tot op het detail uitgewerkt in een tekenachtige
stijl, miste je iets. Er was iets voelbaar afwezig. In de
volte van het beeld was er iets niet dat wel duidelijk bedoeld
leek. Iets wat elk moment zou kunnen terugkeren. In elk doek
lag iets van die spanning besloten. Zijn recente doeken zijn
leger en algemener. Het lijkt wel alsof er een soort van
curettage heeft plaatsgevonden in de beeldmotieven waarmee met
de details ook de paradox is verdwenen. Want de leegte en het
gemis zijn bij uitstek voelbaar in de schijn van de volte. De
huidige doeken zijn leger, ook van betekenis. Er valt veel
minder tussen de regels door te lezen.
Elk doek heeft een eigen basiskleur. Wit, geel, rood, violet,
blauw. Vrij in die ruimte schildert hij ogenschijnlijk achteloos
zijn beeld. Door de losheid van lijn en de beperking van
details ontstaat er een graad van abstractie die niet tot een
bepaalde betekenis dwingt. Het kan nog alle kanten uit. Er is
een schilderij dat zich onttrekt aan die algemeenheid en dat
is een kleiner doek met middenin het vlak een boom. Bij nader
zien blijkt dat doek juist die spanning te bevatten die de
grotere doeken missen. Het formaat van het beeld is duidelijk
kleiner zonder dat de figuur van de boom in gelijke mate
kleiner is dan de boom op een groter doek. De verhouding
tussen beeldvlak en voorstelling valt zodoende op het kleinere
schilderij uit ten gunste van de laatste, wat die boom een
belangrijker plaats verschaft. De boom is sterker aanwezig en
daardoor lijkt die het beeld verticaal door te snijden. De
aanwezigheid is heviger. Daar komt bij dat de basiskleur met
losse, afwisselende penseelstreek is opgebracht zodat het
kleurvlak ook wat meer diepte krijgt. Wat in aanvang de minste
aandacht trekt, blijkt toch de meeste inhoud te bezitten. Een
kwestie van doorkijken.
John van Gils in galerie Molenaars, Ginnekenweg 79,
Breda; open van woensdag t/m zaterdag, tot 10 december
|