Adriaan Seelen
Alex Kiefmeijer
Anish Kapoor
Ben Hoezen
Birgitt van Bracht 2
Boymans-van Beuningen
Cady Noland
Carel Visser
Caro
Chassetheater
Cultureel Gekleurd
Dada
De Pont
De Ringeloor
De stadscollectie
Desert Tracks
Drie vrouwelijke schilders
Edy de Wilde
Elly Stegeman en Ludo Bekkers
Emile van der Kruk
Enk de Kramer
Eric Hirdes
Erik Prins
Eugeen van Mieghem
Giorgio Morandi
Grafiek in het Tongerlohuys
Hannema
Hans Landsaat
Hans Luiken
Het portret
Het verhalende
Huub Bruls
Ignatiusziekenhuis
Jaap de Vries
Jacques van Alphen
Jan Andriesse
Jeanne Munsterman
Jeroen Doorenweerd
Jiri Kolar
John van Gils
Jos Blersch
Kars Persoon
Klaar van der Lippe
Kopper en Van Ham
Kunst van Vlaanderen en Spanje
Laatmiddeleeuwse prenten
Lokaal 01 - 1
Lokaal 01 - 2
Luc Tuymans
MUHKA
Marijke Fitz Verploegh
Martje Verhoeven
Matthew Barney
Michel van Overbeeke
NBKS 1
NBKS 2
Naus en Kleinepier
Nederlandse tekeningen 2e helft 19e eeuw
Nieuwe beelden
Noordbrabants Museum
Paul Thek
Per Kirkeby
Piet Berghs
Piet Dieleman
Pyke Koch
Reinoud van Vught
Richard Price
Rob Mohlmann
Rob Moonens
Simon Benson
Stadscollectie Breda, deel I
Textiel
Thierry de Cordier
Tina Onna
Tom Wesselmann
Ton Slits
Tongerlohuys
Toon Kuypers
Torsten Haake-Brandt
Un cercle d'amis
Voorwaar
Wainer Vaccari
Walter Swennen
Wolfslaar
Wouter van Riessen
|
Marijke Fitz Verploegh
Het beeldende werk van Marijke Fitz Verploegh bestaat bij de
gratie van de geometrische vorm. Ze trekt lijnen over haar
doeken (of panelen) die elkaar kruisen en zo voortdurend
wisselende geometrische figuren vormen. Het is de geometrie
van de rechte lijn. En nergens binnen de grenzen van elk
afzonderlijk werk wijkt ze van die strengheid af. De ruimtes
tussen de lijnen, de vormen die al doende ontstaan, schildert
ze in verschillende maar altijd afgewogen kleuren die de
inhoud aan die geometrie toevoegen. Maar alles speelt zich af
in het web van lijnen, een spel van vormen die aanleiding zijn
tot inhoud.
Voor haar is elk werk een wereld op zich zelf. Een wereld die
zich moet legitimeren op grond van eigen vorm en kleur. Wat
zich binnen een schilderij voordoet aan betekenis, is een
vrucht van het gesprek dat zich moet ontvouwen tussen kijker
en doek. Dat gesprek vindt plaats binnen smalle marges. Er
hangen op haar presentatie in Galerie Segeren een aantal
schilderijen (altijd met acrylverf, meestal op doek, soms op
MDF-plaat) die een verzameling zijn van even grote vierkanten.
Binnen elk vierkant schildert ze drie vlakken in voortdurend
wisselende kleur. Ze zet de balken, want dat zijn het eigenlijk,
horizontaal of vertikaal, en wisselt dat procede binnen
enkele vierkanten af door een diagonale balk te plaatsen die
twee gelijke driehoeken als restvormen oplevert. Zo'n raster
is ogenschijnlijk een wirwar van lijnen en kleuren, waar het
oog van de kijker vervolgens een eigen visueel spoor in trekt.
Concentreer je je op het blauw dan ontstaat er een andere
configuratie dan wanneer het groen de orientatie vormt. Binnen
die groep van rasterschilderijen is het groen overigens opvallend
aanwezig. In diverse graden van intensiteit, soms moeilijk
definieerbaar. Als de kijker er rekenkundige symbolen in
denkt te herkennen of hier en daar letters, dan berust dat op
een toeval dat het gevolg is van een tamelijk willekeurige
ordening van kleuren. In ieder geval is enige grafische bedoeling
het werk van Fitz Verploegh vreemd.
Zoals ze zich trouwens helemaal verre wil houden van het
verhaal. Een schilderij is een daad op zich zelf die op geen
enkele wijze een verwijzing behoeft naar de wereld buiten. In
die zin is er sprake van een patroon. Op sommige doeken zoekt
ze dat patroon door de kleurvlakken vanuit de losse hand in te
schilderen. De begrenzing is daardoor minder strak. Maar hoe
dat te beoordelen? Het is voor haar duidelijk niet zo dat de
daad van het schilderen zichtbaar moet zijn. Het schilderen is
een middel om tot die gewilde en bedoelde geometrische voorstelling
te komen en dat leidt onherroepelijk tot strengheid.
Waar de grenzen tussen de kleuren afgeplakt zijn, ontstaat een
nauwkeurigheid en een scherpte die de verbeelding aan banden
leggen.
Een belangrijke bijdrage aan de waarneming van haar werk
levert de buitenvorm. De enige cirkel die in haar werk bestaat,
komt voor als buitenvorm van het schilderij. Waar het
paneel rond is, ontstaat er een aardige confrontatie met het
spel van horizontale of verticale rechte lijnen dat zich
binnen die grenzen voltrekt. Het meest vrij zijn de losse
objecten die bestaan uit spieen in verschillende, uitwaaierende
kleuren. Door die kleurpunten steeds anders te combineren
ontstaan steeds andere vormen in wat zich als een vrijheid
laat aanzien. Maar vier van die spieen vormen toch gewoon weer
een vierkant en daarmee blijft het werk trouw aan een onwrikbare geometrie.
Galerie Segeren, Raadhuisstraat 8-10 (bij Ginnekenmarkt),
Breda; van 4 maart tot 2 april open van di t/m za.
|