Adriaan Seelen Alex Kiefmeijer Anish Kapoor Ben Hoezen Birgitt van Bracht 2 Boymans-van Beuningen Cady Noland Carel Visser Caro Chassetheater Cultureel Gekleurd Dada De Pont De Ringeloor De stadscollectie Desert Tracks Drie vrouwelijke schilders Edy de Wilde Elly Stegeman en Ludo Bekkers Emile van der Kruk Enk de Kramer Eric Hirdes Erik Prins Eugeen van Mieghem Giorgio Morandi Grafiek in het Tongerlohuys Hannema Hans Landsaat Hans Luiken Het portret Het verhalende Huub Bruls Ignatiusziekenhuis Jaap de Vries Jacques van Alphen Jan Andriesse Jeanne Munsterman Jeroen Doorenweerd Jiri Kolar John van Gils Jos Blersch Kars Persoon Klaar van der Lippe Kopper en Van Ham Kunst van Vlaanderen en Spanje Laatmiddeleeuwse prenten Lokaal 01 - 1 Lokaal 01 - 2 Luc Tuymans MUHKA Marijke Fitz Verploegh Martje Verhoeven Matthew Barney Michel van Overbeeke NBKS 1 NBKS 2 Naus en Kleinepier Nederlandse tekeningen 2e helft 19e eeuw Nieuwe beelden Noordbrabants Museum Paul Thek Per Kirkeby Piet Berghs Piet Dieleman Pyke Koch Reinoud van Vught Richard Price Rob Mohlmann Rob Moonens Simon Benson Stadscollectie Breda, deel I Textiel Thierry de Cordier Tina Onna Tom Wesselmann Ton Slits Tongerlohuys Toon Kuypers Torsten Haake-Brandt Un cercle d'amis Voorwaar Wainer Vaccari Walter Swennen Wolfslaar Wouter van Riessen
|
Beelden inbrons en steen
Als je uit het dal van de Maas stamt, dan ben je opgegroeid
met steen en water. Voor de Limburgse beeldhouwer een geschenk
dat hem zo maar gratis bij zijn geboorte ten deel valt. Piet
Berghs uit Zuid-Limburg heeft besef gehad van die natuurlijke
rijkdom en is beeldhouwer geworden. Opgeleid aan de stadsacademie
in Maastricht, hield hij zich in den beginne voornamelijk
bezig met het kneden in was en het gieten in brons. Later
veroverde hij wat zich in de hem omringende natuur van zijn
geboorte al duizenden jaren ophield: de harde steen die hem
uitdaagde zijn fossiele geheimen bloot te kappen. Dat is de
beeldhouwer die het beeld bevrijdt uit de keiharde materie die
in ouderdom en weerspannigheid de mens zoveel duizenden malen
overtreft. Het is niet de lichtste taak die een beeldhouwer
zich stelt.
De beelden van Piet Berghs laten allemaal hun eigen afkomst
zien als ook de doopceel van de maker. Al zijn beelden zijn
van harde steen uit Namen, van marmer uit Carrara en van brons
zoals dat door hemzelf gegoten is. Het brons is zijn oudste
aankleving, het steen de jongste. Zijn imposantste beeld van
de presentatie in galerie De Verbeelding is een grijze zuil
van ongeveer 2 meter hoog die uit een stuk lijkt te zijn
gehakt. Dat is schijn, een optische misleiding die bewerkstelligd
wordt door de lijnen van het beeld door te laten lopen,
daar waar ze in de stenen werkelijkheid onderbroken worden. De
zuil begint van de grond af aan als een massieve klomp die
door splijting in twee rankere zuilen overgaat. De spleet
wordt langzaam breder en dus opener waardoor het licht de
steen vervangt en dus deel uitmaakt van het beeld. Door de ene
zijde van de spleet meer te laten krommen dan de andere ontstaat
ook enige onbalans die het beeld lichtjes naar een kant
laat hellen. Zo brengt Piet Berghs in zijn grote zuil een
beweging op gang in weerwil van de massieve en statische
materie waar het beeld aan onttrokken wordt. Maar het grootste
contrast ontstaat in het bovenste deel van wat een totem
lijkt. De twee armen waarin de steenklomp uiteen is gegaan
stuiten op een stuk wit Carraramarmer dat als een doek strak
rond de grijze armen is getrokken. Daarna lijken de armen
gewoon verder te gaan om spoedig in hun beweging weer samen te
komen. Het stuk marmer is daar geplaatst waar de opening
tussen de armen het grootst is en zo is het alsof een mogelijk
verdere scheuring van de steen en dus het uiteenvallen van het
beeld door het strak gebonden doek van marmer voorkomen wordt.
Een geval van beeldhouwkunstige tromp-l'oeuil.
Piet Berghs behandelt trouwens opvallend veel steen alsof het
soepele, textiele stof is. Hij hakt groeven in de steen en
polijst vervolgens het hele oppervlak tot een mooie, zwartglanzende
huid. De groeven zijn plooien geworden en de steen
een licht en luchtig omhulsel dat de steen angstvallig verborgen
houdt. In Nature Morte is de steen helemaal geworden tot
een pak dat strak gewikkeld is in doek en vervolgens op vier
hoge, bronzen poten is gezet. Zo speelt Piet Berghs met het
ongenadig harde stolsel van duizenden jaren her.
Galerie De Verbeelding, Klokkenstraat 12, Baarle-Nassau;
tot 2 oktober. Open donderdag t/m zondag van 1 tot 5 uur.
|