Adriaan Seelen
Alex Kiefmeijer
Anish Kapoor
Ben Hoezen
Birgitt van Bracht 2
Boymans-van Beuningen
Cady Noland
Carel Visser
Caro
Chassetheater
Cultureel Gekleurd
Dada
De Pont
De Ringeloor
De stadscollectie
Desert Tracks
Drie vrouwelijke schilders
Edy de Wilde
Elly Stegeman en Ludo Bekkers
Emile van der Kruk
Enk de Kramer
Eric Hirdes
Erik Prins
Eugeen van Mieghem
Giorgio Morandi
Grafiek in het Tongerlohuys
Hannema
Hans Landsaat
Hans Luiken
Het portret
Het verhalende
Huub Bruls
Ignatiusziekenhuis
Jaap de Vries
Jacques van Alphen
Jan Andriesse
Jeanne Munsterman
Jeroen Doorenweerd
Jiri Kolar
John van Gils
Jos Blersch
Kars Persoon
Klaar van der Lippe
Kopper en Van Ham
Kunst van Vlaanderen en Spanje
Laatmiddeleeuwse prenten
Lokaal 01 - 1
Lokaal 01 - 2
Luc Tuymans
MUHKA
Marijke Fitz Verploegh
Martje Verhoeven
Matthew Barney
Michel van Overbeeke
NBKS 1
NBKS 2
Naus en Kleinepier
Nederlandse tekeningen 2e helft 19e eeuw
Nieuwe beelden
Noordbrabants Museum
Paul Thek
Per Kirkeby
Piet Berghs
Piet Dieleman
Pyke Koch
Reinoud van Vught
Richard Price
Rob Mohlmann
Rob Moonens
Simon Benson
Stadscollectie Breda, deel I
Textiel
Thierry de Cordier
Tina Onna
Tom Wesselmann
Ton Slits
Tongerlohuys
Toon Kuypers
Torsten Haake-Brandt
Un cercle d'amis
Voorwaar
Wainer Vaccari
Walter Swennen
Wolfslaar
Wouter van Riessen
|
Beelden inbrons en steen
Als je uit het dal van de Maas stamt, dan ben je opgegroeid
met steen en water. Voor de Limburgse beeldhouwer een geschenk
dat hem zo maar gratis bij zijn geboorte ten deel valt. Piet
Berghs uit Zuid-Limburg heeft besef gehad van die natuurlijke
rijkdom en is beeldhouwer geworden. Opgeleid aan de stadsacademie
in Maastricht, hield hij zich in den beginne voornamelijk
bezig met het kneden in was en het gieten in brons. Later
veroverde hij wat zich in de hem omringende natuur van zijn
geboorte al duizenden jaren ophield: de harde steen die hem
uitdaagde zijn fossiele geheimen bloot te kappen. Dat is de
beeldhouwer die het beeld bevrijdt uit de keiharde materie die
in ouderdom en weerspannigheid de mens zoveel duizenden malen
overtreft. Het is niet de lichtste taak die een beeldhouwer
zich stelt.
De beelden van Piet Berghs laten allemaal hun eigen afkomst
zien als ook de doopceel van de maker. Al zijn beelden zijn
van harde steen uit Namen, van marmer uit Carrara en van brons
zoals dat door hemzelf gegoten is. Het brons is zijn oudste
aankleving, het steen de jongste. Zijn imposantste beeld van
de presentatie in galerie De Verbeelding is een grijze zuil
van ongeveer 2 meter hoog die uit een stuk lijkt te zijn
gehakt. Dat is schijn, een optische misleiding die bewerkstelligd
wordt door de lijnen van het beeld door te laten lopen,
daar waar ze in de stenen werkelijkheid onderbroken worden. De
zuil begint van de grond af aan als een massieve klomp die
door splijting in twee rankere zuilen overgaat. De spleet
wordt langzaam breder en dus opener waardoor het licht de
steen vervangt en dus deel uitmaakt van het beeld. Door de ene
zijde van de spleet meer te laten krommen dan de andere ontstaat
ook enige onbalans die het beeld lichtjes naar een kant
laat hellen. Zo brengt Piet Berghs in zijn grote zuil een
beweging op gang in weerwil van de massieve en statische
materie waar het beeld aan onttrokken wordt. Maar het grootste
contrast ontstaat in het bovenste deel van wat een totem
lijkt. De twee armen waarin de steenklomp uiteen is gegaan
stuiten op een stuk wit Carraramarmer dat als een doek strak
rond de grijze armen is getrokken. Daarna lijken de armen
gewoon verder te gaan om spoedig in hun beweging weer samen te
komen. Het stuk marmer is daar geplaatst waar de opening
tussen de armen het grootst is en zo is het alsof een mogelijk
verdere scheuring van de steen en dus het uiteenvallen van het
beeld door het strak gebonden doek van marmer voorkomen wordt.
Een geval van beeldhouwkunstige tromp-l'oeuil.
Piet Berghs behandelt trouwens opvallend veel steen alsof het
soepele, textiele stof is. Hij hakt groeven in de steen en
polijst vervolgens het hele oppervlak tot een mooie, zwartglanzende
huid. De groeven zijn plooien geworden en de steen
een licht en luchtig omhulsel dat de steen angstvallig verborgen
houdt. In Nature Morte is de steen helemaal geworden tot
een pak dat strak gewikkeld is in doek en vervolgens op vier
hoge, bronzen poten is gezet. Zo speelt Piet Berghs met het
ongenadig harde stolsel van duizenden jaren her.
Galerie De Verbeelding, Klokkenstraat 12, Baarle-Nassau;
tot 2 oktober. Open donderdag t/m zondag van 1 tot 5 uur.
|