Adriaan Seelen
Alex Kiefmeijer
Anish Kapoor
Ben Hoezen
Birgitt van Bracht 2
Boymans-van Beuningen
Cady Noland
Carel Visser
Caro
Chassetheater
Cultureel Gekleurd
Dada
De Pont
De Ringeloor
De stadscollectie
Desert Tracks
Drie vrouwelijke schilders
Edy de Wilde
Elly Stegeman en Ludo Bekkers
Emile van der Kruk
Enk de Kramer
Eric Hirdes
Erik Prins
Eugeen van Mieghem
Giorgio Morandi
Grafiek in het Tongerlohuys
Hannema
Hans Landsaat
Hans Luiken
Het portret
Het verhalende
Huub Bruls
Ignatiusziekenhuis
Jaap de Vries
Jacques van Alphen
Jan Andriesse
Jeanne Munsterman
Jeroen Doorenweerd
Jiri Kolar
John van Gils
Jos Blersch
Kars Persoon
Klaar van der Lippe
Kopper en Van Ham
Kunst van Vlaanderen en Spanje
Laatmiddeleeuwse prenten
Lokaal 01 - 1
Lokaal 01 - 2
Luc Tuymans
MUHKA
Marijke Fitz Verploegh
Martje Verhoeven
Matthew Barney
Michel van Overbeeke
NBKS 1
NBKS 2
Naus en Kleinepier
Nederlandse tekeningen 2e helft 19e eeuw
Nieuwe beelden
Noordbrabants Museum
Paul Thek
Per Kirkeby
Piet Berghs
Piet Dieleman
Pyke Koch
Reinoud van Vught
Richard Price
Rob Mohlmann
Rob Moonens
Simon Benson
Stadscollectie Breda, deel I
Textiel
Thierry de Cordier
Tina Onna
Tom Wesselmann
Ton Slits
Tongerlohuys
Toon Kuypers
Torsten Haake-Brandt
Un cercle d'amis
Voorwaar
Wainer Vaccari
Walter Swennen
Wolfslaar
Wouter van Riessen
|
Rob Mohlmann
Het Cantoproject van de realistische schilder Rob Mohlmann
(1956) heeft iets van een grenzeloze verzamelwoede, van een
monomanie. Hij heeft sedert 1982 121 keer een blikje geschilderd
van het verzonnen merk Canto. Dat soepblik heeft hij in
een voortdurende andere opstelling geplaatst temidden van een
realistisch, schijnbaar alledaags tafereel. De wikkel is er
half afgescheurd zodat het blik kaal en spiegelend tevoorschijn
komt. Het is een soepblik na gebruik, een stuk afval
dat door Mohlmann hergebruikt wordt en een eeuwig, maar niet
bestaand leven krijgt op zijn schilderijen.
Het formaat van de 121 doeken is steeds hetzelfde: 40 bij 30
cm. De techniek is die van de realistische fijnschilder:
uiterst precies, een bijna volmaakte nabootsing van de realiteit.
Elke atmosferische invloed is geweerd, het licht en de
schaduw zijn altijd en overal even gelijkmatig, niets kan de
organisatie in de wereld van Mohlmann verstoren. Die wereld is
in volkomen harmonie. Daar zit natuurlijk iets heel kunstmatigs
in, iets wat met de realiteit op gespannen voet staat.
Hoe perfecter je de zichtbare wereld op doek nabootst, des te
minder heeft die nabootsing te maken met het leven. Met al
zijn ongerechtigheden en onvoorspelbaarheid. In de realiteit
van Mohlmann heerst de dood, de dood in een soepblik.
Al die schilderijtjes (of ze er alle 121 hangen, heb ik overigens
niet eens geteld) zijn op zelfde hoogte vlak naast elkaar
opgehangen. Een lang lint dat zich door de zaal van het Markiezenhof
slingert, af en toe onderbroken door een kartonnen
verhuisdoos. Zo`n krankzinnige reeks heeft ook weer iets
fascinerends, en vermakelijks. Het zijn letterlijk plaatjes,
shots uit een lang filmlint. Maar wel steeds hetzelfde verhaal.
Dat af en toe wat erg merkwaardig wordt als de schilder,
bij voorbeeld, het door de half afgescheurde wikkel naakte
blik gebruikt om er in spiegelbeeld zijn zelfportret op te
laten verschijnen. Dat soort beeldgrappen doen je even wat
langer stilstaan en kijken, om vervolgens je tocht langs het
plaatjeslint te vervolgen.
Het Cantoproject. Een blik op de werkelijkheid. Het
Markiezenhof, Steenbergsestraat 8, Bergen op Zoom; tot 25
september (maandag gesloten).
|