Adriaan Seelen Alex Kiefmeijer Anish Kapoor Ben Hoezen Birgitt van Bracht 2 Boymans-van Beuningen Cady Noland Carel Visser Caro Chassetheater Cultureel Gekleurd Dada De Pont De Ringeloor De stadscollectie Desert Tracks Drie vrouwelijke schilders Edy de Wilde Elly Stegeman en Ludo Bekkers Emile van der Kruk Enk de Kramer Eric Hirdes Erik Prins Eugeen van Mieghem Giorgio Morandi Grafiek in het Tongerlohuys Hannema Hans Landsaat Hans Luiken Het portret Het verhalende Huub Bruls Ignatiusziekenhuis Jaap de Vries Jacques van Alphen Jan Andriesse Jeanne Munsterman Jeroen Doorenweerd Jiri Kolar John van Gils Jos Blersch Kars Persoon Klaar van der Lippe Kopper en Van Ham Kunst van Vlaanderen en Spanje Laatmiddeleeuwse prenten Lokaal 01 - 1 Lokaal 01 - 2 Luc Tuymans MUHKA Marijke Fitz Verploegh Martje Verhoeven Matthew Barney Michel van Overbeeke NBKS 1 NBKS 2 Naus en Kleinepier Nederlandse tekeningen 2e helft 19e eeuw Nieuwe beelden Noordbrabants Museum Paul Thek Per Kirkeby Piet Berghs Piet Dieleman Pyke Koch Reinoud van Vught Richard Price Rob Mohlmann Rob Moonens Simon Benson Stadscollectie Breda, deel I Textiel Thierry de Cordier Tina Onna Tom Wesselmann Ton Slits Tongerlohuys Toon Kuypers Torsten Haake-Brandt Un cercle d'amis Voorwaar Wainer Vaccari Walter Swennen Wolfslaar Wouter van Riessen
|
Rob Mohlmann
Het Cantoproject van de realistische schilder Rob Mohlmann
(1956) heeft iets van een grenzeloze verzamelwoede, van een
monomanie. Hij heeft sedert 1982 121 keer een blikje geschilderd
van het verzonnen merk Canto. Dat soepblik heeft hij in
een voortdurende andere opstelling geplaatst temidden van een
realistisch, schijnbaar alledaags tafereel. De wikkel is er
half afgescheurd zodat het blik kaal en spiegelend tevoorschijn
komt. Het is een soepblik na gebruik, een stuk afval
dat door Mohlmann hergebruikt wordt en een eeuwig, maar niet
bestaand leven krijgt op zijn schilderijen.
Het formaat van de 121 doeken is steeds hetzelfde: 40 bij 30
cm. De techniek is die van de realistische fijnschilder:
uiterst precies, een bijna volmaakte nabootsing van de realiteit.
Elke atmosferische invloed is geweerd, het licht en de
schaduw zijn altijd en overal even gelijkmatig, niets kan de
organisatie in de wereld van Mohlmann verstoren. Die wereld is
in volkomen harmonie. Daar zit natuurlijk iets heel kunstmatigs
in, iets wat met de realiteit op gespannen voet staat.
Hoe perfecter je de zichtbare wereld op doek nabootst, des te
minder heeft die nabootsing te maken met het leven. Met al
zijn ongerechtigheden en onvoorspelbaarheid. In de realiteit
van Mohlmann heerst de dood, de dood in een soepblik.
Al die schilderijtjes (of ze er alle 121 hangen, heb ik overigens
niet eens geteld) zijn op zelfde hoogte vlak naast elkaar
opgehangen. Een lang lint dat zich door de zaal van het Markiezenhof
slingert, af en toe onderbroken door een kartonnen
verhuisdoos. Zo`n krankzinnige reeks heeft ook weer iets
fascinerends, en vermakelijks. Het zijn letterlijk plaatjes,
shots uit een lang filmlint. Maar wel steeds hetzelfde verhaal.
Dat af en toe wat erg merkwaardig wordt als de schilder,
bij voorbeeld, het door de half afgescheurde wikkel naakte
blik gebruikt om er in spiegelbeeld zijn zelfportret op te
laten verschijnen. Dat soort beeldgrappen doen je even wat
langer stilstaan en kijken, om vervolgens je tocht langs het
plaatjeslint te vervolgen.
Het Cantoproject. Een blik op de werkelijkheid. Het
Markiezenhof, Steenbergsestraat 8, Bergen op Zoom; tot 25
september (maandag gesloten).
|