Adriaan Seelen
Alex Kiefmeijer
Anish Kapoor
Ben Hoezen
Birgitt van Bracht 2
Boymans-van Beuningen
Cady Noland
Carel Visser
Caro
Chassetheater
Cultureel Gekleurd
Dada
De Pont
De Ringeloor
De stadscollectie
Desert Tracks
Drie vrouwelijke schilders
Edy de Wilde
Elly Stegeman en Ludo Bekkers
Emile van der Kruk
Enk de Kramer
Eric Hirdes
Erik Prins
Eugeen van Mieghem
Giorgio Morandi
Grafiek in het Tongerlohuys
Hannema
Hans Landsaat
Hans Luiken
Het portret
Het verhalende
Huub Bruls
Ignatiusziekenhuis
Jaap de Vries
Jacques van Alphen
Jan Andriesse
Jeanne Munsterman
Jeroen Doorenweerd
Jiri Kolar
John van Gils
Jos Blersch
Kars Persoon
Klaar van der Lippe
Kopper en Van Ham
Kunst van Vlaanderen en Spanje
Laatmiddeleeuwse prenten
Lokaal 01 - 1
Lokaal 01 - 2
Luc Tuymans
MUHKA
Marijke Fitz Verploegh
Martje Verhoeven
Matthew Barney
Michel van Overbeeke
NBKS 1
NBKS 2
Naus en Kleinepier
Nederlandse tekeningen 2e helft 19e eeuw
Nieuwe beelden
Noordbrabants Museum
Paul Thek
Per Kirkeby
Piet Berghs
Piet Dieleman
Pyke Koch
Reinoud van Vught
Richard Price
Rob Mohlmann
Rob Moonens
Simon Benson
Stadscollectie Breda, deel I
Textiel
Thierry de Cordier
Tina Onna
Tom Wesselmann
Ton Slits
Tongerlohuys
Toon Kuypers
Torsten Haake-Brandt
Un cercle d'amis
Voorwaar
Wainer Vaccari
Walter Swennen
Wolfslaar
Wouter van Riessen
|
Het raadselachtige beeld
Thierry de Cordier (Oudenaarde, 1954) is een beeldhouwer die
aan de kunstacademie in Gent schilderkunst studeerde en eigenlijk
denker is geworden. En meteen strandt de poging alweer om
hem in te delen bij een discipline. Is hij nou een filosoof,
een schilder of een beeldhouwer? Onze behoefte alles te administreren
wordt overtroffen door de behoefte van een beeldend
kunstenaar als Thiery de Cordier om zich daaraan te onttrekken.
Deze magier uit de Vlaamse Ardennen presenteert beelden
en teksten in het openbaar die inderdaad zich niks gelegen
laten liggen aan wat wij willen rangschikken. Zijn werk is in
menig opzicht een raadsel, in de meerdimensionale zin van het
woord. Zijn werk is geboren uit denken, zet aan tot denken, is
denken.
De Pont in Tilburg heeft het afgelopen jaar twee beelden,
laten we ze voor het gemak toch maar even zo noemen, verworven
en een schilderij. Ze vullen in de vaste collectie het sprakeloze
beeld aan dat De Pont al vanaf het begin had, getiteld
"a,a,a..." en tot stand gekomen in de jaren 1989-1992. In het
oeuvre van De Cordier zoals dat in afzondering bestaat in De
Pont, zou je dat beeld een sleutelbetekenis kunnen toekennen.
Het wijst rechtstreeks op het wereldbeeld van De Cordier dat
doortrokken is van romantisch verlangen en ondergangsgeloof.
Een wereldbeeld dat meer vragen oproept dan beantwoordt en als
zodanig de kijker binnenvoert in een eigen universum dat van
een onvolmaaktheid is en raadsel heet. Het beeld is ook in de
meest letterlijke betekenis een wereldbeeld. Het is een grote
zwarte bol die in de periferie van de tentoonstellingsruimte,
in een afzonderlijk hok, een eigen plaats, een eigen altaar en
een eigen bestaan heeft gekregen. Veilig achter glas, als om
de kwetsbaarheid van het natuurlijke bestaan over te dragen op
het beeld dat daar een afbeelding van is. De grote bol wordt
door robuuste ijzeren banden bijeen gehouden. Aan de bovenkant
scheurt de huid open en komt een aarde tevoorschijn die uit
haren bestaat, van een paard waarschijnlijk. Waar de wereld
open scheurt, in de wonde, zien we een stok en een steen.
Residuen van een oude, lang vergeten groei in het binnenste
van de aarde. De bol is een metafoor voor onze verhouding tot
de aarde, tot de natuur, hoe we ermee omgaan, hoe we wonden
slaan en vergeten.
De Cordier is een romanticus. De wereld, zijn omgeving, is een
voertuig van zijn ziel. Zijn geest is een kruispunt van denken
en verbeelden, van droom, daad en weemoedigheid. Hij ontwerpt
een natuurfilosofie waar hij zijn kunstenaarschap mee bevrucht.
Wat het oplevert is een steeds doorlopend verhaal dat
vorm krijgt in de beelden die hij toont. Gemaakt van afvalmateriaal
dat een vergankelijkheid oproept die een eigen verhaal
vertelt. Ook letterlijk in de teksten die zijn beelden meedelen.
Een van de nieuwe aanwinsten van De Pont is een "Veldstudio
(observatorium voor de studie van het landschap)", zoals
hij het kijkhok noemt. En op die installatie van verweerd
aluminium schrijft hij (in het Frans) dat hij zich erop voorbereidt
deze eeuw te verlaten met een schaterlach. In de kast
zitten als een soort ogen stukken spiegelglas die niet meer
spiegelen. Wie observeert dus eigenlijk wie? De kijker wordt
een bekekene. In het werk van De Cordier treffen we ook een
spiegel waarin we onszelf en vooral ons magere bewustzijn
terugvinden.
Over het belang van Thierry de Cordier valt veel te zeggen. In
ieder geval dit. Dat hij in zijn beeldend werk een denken weet
te verbeelden dat de vorm ondergeschikt maakt. De Cordier
vertelt een verhaal dat in de sterk door de vorm beheerste
Nederlandse kunst amper klinkt. Het is juist de kunst in
Belgie die traditioneel een sterk gevoel heeft voor het verhalende.
Een traditie waar het surrealisme in past, en ook
kunstenaars als Jan Fabre, Ludwig Vandevelde en Panamarenko.
In De Pont is het verhaal van de Cordie nu ook blijvend aanwezig.
De Pont, Wilhelminapark 1, Tilburg; maandag gesloten
|