Adriaan Seelen Alex Kiefmeijer Anish Kapoor Ben Hoezen Birgitt van Bracht 2 Boymans-van Beuningen Cady Noland Carel Visser Caro Chassetheater Cultureel Gekleurd Dada De Pont De Ringeloor De stadscollectie Desert Tracks Drie vrouwelijke schilders Edy de Wilde Elly Stegeman en Ludo Bekkers Emile van der Kruk Enk de Kramer Eric Hirdes Erik Prins Eugeen van Mieghem Giorgio Morandi Grafiek in het Tongerlohuys Hannema Hans Landsaat Hans Luiken Het portret Het verhalende Huub Bruls Ignatiusziekenhuis Jaap de Vries Jacques van Alphen Jan Andriesse Jeanne Munsterman Jeroen Doorenweerd Jiri Kolar John van Gils Jos Blersch Kars Persoon Klaar van der Lippe Kopper en Van Ham Kunst van Vlaanderen en Spanje Laatmiddeleeuwse prenten Lokaal 01 - 1 Lokaal 01 - 2 Luc Tuymans MUHKA Marijke Fitz Verploegh Martje Verhoeven Matthew Barney Michel van Overbeeke NBKS 1 NBKS 2 Naus en Kleinepier Nederlandse tekeningen 2e helft 19e eeuw Nieuwe beelden Noordbrabants Museum Paul Thek Per Kirkeby Piet Berghs Piet Dieleman Pyke Koch Reinoud van Vught Richard Price Rob Mohlmann Rob Moonens Simon Benson Stadscollectie Breda, deel I Textiel Thierry de Cordier Tina Onna Tom Wesselmann Ton Slits Tongerlohuys Toon Kuypers Torsten Haake-Brandt Un cercle d'amis Voorwaar Wainer Vaccari Walter Swennen Wolfslaar Wouter van Riessen
|
De verrassing van het onbekende
Het schilderwerk van Wainer Vaccari roept dat onweerstaanbare
gevoel op in een andere wereld te zijn. Ook al snap je niet
welke. En misschien valt er ook helemaal niks te snappen. Zijn
die voluptueuze mensen in die soms lachwekkende houdingen,
figurerend in een raadselachtige wereld, alleen maar het
natuurlijke produkt van een gretig penseel en een fantasierijke
geest. En bestaat de vertelling alleen maar op het doek van
Wainer Vaccari. Maar er valt zo ongelooflijk veel te zien, en
af en toe ook te glimlachen, dat je een verband zoekt tussen
al die verhalende schilderijen. Maar, bevredigend of niet,
wellicht is er geen ankel ander verhaal dan dat wat je ziet,
en dat is het schilderij. Altijd schitterend geschilderd, in
een klassiek handschrift.
Wainer Vaccari (Modena, 1949) is een onbekende in de hedendaagse
schilderkunst. Een schilder van wie ik nog ooit eerder
iets gehoord of gezien had. Ik vraag me af waardoor eigenlijk.
Hoe is het mogelijk dat zoveel kwaliteit, zoveel spirituele
fantasie, zoveel visualiteit alleen in het achterkamertje van
de kunstwereld bestaat ten aanschouwen van een select publiek
van bekenden en getrouwen. De particuliere collectionneurs, en
die groep blijkt toch veel groter dan je op grond van de
beperkte bekendheid van Vaccari zou aannemen. Het is de eerste
keer dat van hem in Nederland werk in 't openbaar getoond
wordt, in de Kunsthal in Rotterdam. Dat tentoonstellingscentrum
voor moderne kunst is stilaan een traditie begonnen om
schilders te tonen die in de marge van de kunstgeschiedenis
hun grote kwaliteiten tonen. Buitenbenen die hun eigen weg
gaan buiten het centrum van de museale smaak, zoals Eduardo
Arroyo, Miquel Barcelo en Csontvary.
Het is de wereld van de groteske, van het theater, die Vaccari
schildert. Een gesloten landschap, vreemde spelers met de
houding van sumoworstelaars die altijd dezelfde kop hebben: de
kop van Wainer Vaccari zelf. De kleuren zijn bij voorkeur
gifgroen, felrood en glanzend geel. De kijker is vanuit een
ongewone positie toesdchouwer bij de absurdistische tonelen,
van bovenaf schuin op de figuranten neerkijkend. Dat heeft in
ieder geval tot schilderkunstig gevolg dat de lijven van de
spelers in een sterk verkort worden geschilderd zodat de
lijven nog volumineuzer lijken dan ze al zijn. De dijbenen en
de bovenarmen zijn monumenten van vleselijkheid. De lichamen
van indrukwekkende matrones en gravende of spelende mannen
tronen in het centrum van een realistische en tegelijk niet
bestaande wereld. Volkomen gesloten. De mens is een god in
zijn eigen universum. Wat de mensen daar doen is het uitvoeren
van rituele dansen en handelingen ter bezwering van de aarde
of, in vroeger werk, van uit het eigen hoofd opdoemende demonen.
Maar wat het uiteindelijk beduidt? Naar alle waarschijnlijkheid
niet meer dan wat we zien, en dat is al heel veel. De
tentoonstelling is een verrassend schouwspel van virtuoos en
klassiek geschilderde doeken waar van alles op gebeurt, vol
van dubbele bodems en trompe l'oeuil-effecten. Wainer Vaccari,
een eenzaat die schatplichtig is aan de Renaissance.
Kunsthal, Westzeedijk 341, Rotterdam; tot 13 maart (maandag gesloten)
|