Adriaan Seelen
Alex Kiefmeijer
Anish Kapoor
Ben Hoezen
Birgitt van Bracht 2
Boymans-van Beuningen
Cady Noland
Carel Visser
Caro
Chassetheater
Cultureel Gekleurd
Dada
De Pont
De Ringeloor
De stadscollectie
Desert Tracks
Drie vrouwelijke schilders
Edy de Wilde
Elly Stegeman en Ludo Bekkers
Emile van der Kruk
Enk de Kramer
Eric Hirdes
Erik Prins
Eugeen van Mieghem
Giorgio Morandi
Grafiek in het Tongerlohuys
Hannema
Hans Landsaat
Hans Luiken
Het portret
Het verhalende
Huub Bruls
Ignatiusziekenhuis
Jaap de Vries
Jacques van Alphen
Jan Andriesse
Jeanne Munsterman
Jeroen Doorenweerd
Jiri Kolar
John van Gils
Jos Blersch
Kars Persoon
Klaar van der Lippe
Kopper en Van Ham
Kunst van Vlaanderen en Spanje
Laatmiddeleeuwse prenten
Lokaal 01 - 1
Lokaal 01 - 2
Luc Tuymans
MUHKA
Marijke Fitz Verploegh
Martje Verhoeven
Matthew Barney
Michel van Overbeeke
NBKS 1
NBKS 2
Naus en Kleinepier
Nederlandse tekeningen 2e helft 19e eeuw
Nieuwe beelden
Noordbrabants Museum
Paul Thek
Per Kirkeby
Piet Berghs
Piet Dieleman
Pyke Koch
Reinoud van Vught
Richard Price
Rob Mohlmann
Rob Moonens
Simon Benson
Stadscollectie Breda, deel I
Textiel
Thierry de Cordier
Tina Onna
Tom Wesselmann
Ton Slits
Tongerlohuys
Toon Kuypers
Torsten Haake-Brandt
Un cercle d'amis
Voorwaar
Wainer Vaccari
Walter Swennen
Wolfslaar
Wouter van Riessen
|
De verrassing van het onbekende
Het schilderwerk van Wainer Vaccari roept dat onweerstaanbare
gevoel op in een andere wereld te zijn. Ook al snap je niet
welke. En misschien valt er ook helemaal niks te snappen. Zijn
die voluptueuze mensen in die soms lachwekkende houdingen,
figurerend in een raadselachtige wereld, alleen maar het
natuurlijke produkt van een gretig penseel en een fantasierijke
geest. En bestaat de vertelling alleen maar op het doek van
Wainer Vaccari. Maar er valt zo ongelooflijk veel te zien, en
af en toe ook te glimlachen, dat je een verband zoekt tussen
al die verhalende schilderijen. Maar, bevredigend of niet,
wellicht is er geen ankel ander verhaal dan dat wat je ziet,
en dat is het schilderij. Altijd schitterend geschilderd, in
een klassiek handschrift.
Wainer Vaccari (Modena, 1949) is een onbekende in de hedendaagse
schilderkunst. Een schilder van wie ik nog ooit eerder
iets gehoord of gezien had. Ik vraag me af waardoor eigenlijk.
Hoe is het mogelijk dat zoveel kwaliteit, zoveel spirituele
fantasie, zoveel visualiteit alleen in het achterkamertje van
de kunstwereld bestaat ten aanschouwen van een select publiek
van bekenden en getrouwen. De particuliere collectionneurs, en
die groep blijkt toch veel groter dan je op grond van de
beperkte bekendheid van Vaccari zou aannemen. Het is de eerste
keer dat van hem in Nederland werk in 't openbaar getoond
wordt, in de Kunsthal in Rotterdam. Dat tentoonstellingscentrum
voor moderne kunst is stilaan een traditie begonnen om
schilders te tonen die in de marge van de kunstgeschiedenis
hun grote kwaliteiten tonen. Buitenbenen die hun eigen weg
gaan buiten het centrum van de museale smaak, zoals Eduardo
Arroyo, Miquel Barcelo en Csontvary.
Het is de wereld van de groteske, van het theater, die Vaccari
schildert. Een gesloten landschap, vreemde spelers met de
houding van sumoworstelaars die altijd dezelfde kop hebben: de
kop van Wainer Vaccari zelf. De kleuren zijn bij voorkeur
gifgroen, felrood en glanzend geel. De kijker is vanuit een
ongewone positie toesdchouwer bij de absurdistische tonelen,
van bovenaf schuin op de figuranten neerkijkend. Dat heeft in
ieder geval tot schilderkunstig gevolg dat de lijven van de
spelers in een sterk verkort worden geschilderd zodat de
lijven nog volumineuzer lijken dan ze al zijn. De dijbenen en
de bovenarmen zijn monumenten van vleselijkheid. De lichamen
van indrukwekkende matrones en gravende of spelende mannen
tronen in het centrum van een realistische en tegelijk niet
bestaande wereld. Volkomen gesloten. De mens is een god in
zijn eigen universum. Wat de mensen daar doen is het uitvoeren
van rituele dansen en handelingen ter bezwering van de aarde
of, in vroeger werk, van uit het eigen hoofd opdoemende demonen.
Maar wat het uiteindelijk beduidt? Naar alle waarschijnlijkheid
niet meer dan wat we zien, en dat is al heel veel. De
tentoonstelling is een verrassend schouwspel van virtuoos en
klassiek geschilderde doeken waar van alles op gebeurt, vol
van dubbele bodems en trompe l'oeuil-effecten. Wainer Vaccari,
een eenzaat die schatplichtig is aan de Renaissance.
Kunsthal, Westzeedijk 341, Rotterdam; tot 13 maart (maandag gesloten)
|