Antonietta Peeters
Arie Berkulin
Artis
BOA 1
BOA 2
Beelden in Zoersel
Bernd Lohaus
Buitenmaatse grafiek op de grens
Co van Assema
Colin Lowe
De Verbeelding
De geur van hout
De muze als motor
Dick Fluitsma
Eddy Posthuma de Boer
Eelco Brand
Een ander mensbeeld
Emily Boekhout
Esko Mannikko
Felicien Rops
Franka Beijers en Marc Koreman
Geert van de Camp
Gerrit Sol
Gilbert and George
Grafiek
Guido Geelen
Guillaume Bijl
Hans Greep
Hendrik Nicolaas Werkman
Henk Visch
Het gegeven beeld
Jack Poell
Jacomijn den Engelsen
Jan Dibbets
John Koermeling
Jos Boetzkes
Kunst in Rijen
Lidwien Kraakman
Marc Nagtzaam en Eelco Veenman
Marie-Therese Colen
Martha van Meurs
Mattie Schilders
Miek en Harry Vlamings
Nicolas Dings
Noor de Rooy en Piet Vloemans
Opvattingen van schilderkunst
Otto Egberts
PJ Roggeband
Panamarenko
Paul Haentjes
Paul van der Eerden
Petra Boshart
Rosan Bosch
Ru van Rossem
Ruimte in de kunst
Sal Meijer
Sarah Lucas
Shelter
Simon Woudwijk
Soil and ceil
Surrealisme
Theo Kuijpers
Ton Slits
Tony Cragg
VBBKZN
Wat betreft Japan
Willem Adams
Willem de Kooning
Wouter van Riessen
Zomerbeelden
Zomeropstelling
|
Beeldhouwerstekeningen
Van de beeldhouwer uit gezien is de tekening een vorm van theorie.
Een studieuze oefening, een onderzoek dat noodzakelijk aan
de praktijk van het beeld voorafgaat. De ruimte van het beeld
moet vooraf gedacht worden, op papier dus. Het materiaal van de
beeldhouwer is te duur, te zwaar, te bewerkelijk om zo maar wat
te proberen. Daar dient het papier voor, direct, eenvoudig en
goedkoop. Juist om die materieel grotere vrijheid die de schets
biedt, zijn beeldhouwerstekeningen vaak interessant. Je herkent
ze onmiddellijk, aan het zoeken naar massa en volume en vervolgens
aan de ruimte die de beeldhouwer zich altijd wil scheppen.
Arie Berkulin, belangrijk als beeldhouwer, toont in galerie
Resi Muijsers in Tilburg een aantal tekeningen, in de ruimere
zin van het woord. Het zijn werken op papier met aquarelverf.
Ze stellen landschappen voor die hij gezien heeft op Corsica en
op het platteland van Frankrijk, in 1992 en 1995. En verder nog
enkele mensfiguren. Die menselijke gestalten zijn het meest
nabij aan het beeld dat de beeldhouwer zich droomt. Bij Berkulin
zijn het abstracte reducties van het lichaam. Tegen een
platte, gekleurde achtergrond zet hij een donkere mensvorm:
romp, benen, armen, die geen enkele poging zijn tot naturalistische
weergave maar een puur sculpturale analyse. Dat betekent
het zoeken naar volume en massa. Want voordat het beeld ueberhaupt
iets kan verbeelden zal de beeldhouwer zijn materiaal
moeten bedwingen, zo moeten bewerken dat er een relatie ontstaat
tussen massa, dat is het idee van inhoud en zwaarte van
het materiaal, en volume, dat is de omvang en dus de vorm waarin
het materiaal zich aandient. Elke beeldhouwer zal een eigen
harmonie tussen die kwaliteiten zoeken en daarin ligt de persoonlijke
mededeling die hij ons wil doen. En waar geen relatie
tussen die twee is, mislukt een beeld en wordt het een mededelingloos ding.
Er hangen een paar landschappen die niet direct tot een sculptuur
leiden maar die wel op de manier van de beeldhouwer zijn
gebouwd. Berkulin werkt daarin met brede sterke penseelstreken
in donkere waterverf. Een typische tegenstelling tussen de
lichtheid van het materiaal en de zwaarte van vorm. Maar elke
streek staat, als een object in de ruimte die daarmee vol wordt
van zichzelf. De penseelstreken laten zich gemakkelijk associeren
als dingen in het land; als bomen, rotsen, heuvels. En
zo wordt de ruimte die Berkulin schept op een blad papier tot
een landschap.
Er zijn ook wat bladen bij waar je het gevoel van massa mist.
Het zijn tekeningen in lichte kleuren, soms zelfs zuurstokkleuren,
die geen enkel idee van ruimte oproepen. De penseelstreken
zijn wat lege gebaren, zonder massa en zwak van vorm. Dan blijkt
de beeldhouwer een tekenaar te willen zijn die de tekening
niet voldoende beheerst. Zijn beeldhouwerstekeningen zijn toch
iets anders.
Galerie Resi Muijsers, Nieuwlandstraat 22, Tilburg. Tot 16
juni. Open woensdag t/m zaterdag van 1 tot 5.
|