Antonietta Peeters Arie Berkulin Artis BOA 1 BOA 2 Beelden in Zoersel Bernd Lohaus Buitenmaatse grafiek op de grens Co van Assema Colin Lowe De Verbeelding De geur van hout De muze als motor Dick Fluitsma Eddy Posthuma de Boer Eelco Brand Een ander mensbeeld Emily Boekhout Esko Mannikko Felicien Rops Franka Beijers en Marc Koreman Geert van de Camp Gerrit Sol Gilbert and George Grafiek Guido Geelen Guillaume Bijl Hans Greep Hendrik Nicolaas Werkman Henk Visch Het gegeven beeld Jack Poell Jacomijn den Engelsen Jan Dibbets John Koermeling Jos Boetzkes Kunst in Rijen Lidwien Kraakman Marc Nagtzaam en Eelco Veenman Marie-Therese Colen Martha van Meurs Mattie Schilders Miek en Harry Vlamings Nicolas Dings Noor de Rooy en Piet Vloemans Opvattingen van schilderkunst Otto Egberts PJ Roggeband Panamarenko Paul Haentjes Paul van der Eerden Petra Boshart Rosan Bosch Ru van Rossem Ruimte in de kunst Sal Meijer Sarah Lucas Shelter Simon Woudwijk Soil and ceil Surrealisme Theo Kuijpers Ton Slits Tony Cragg VBBKZN Wat betreft Japan Willem Adams Willem de Kooning Wouter van Riessen Zomerbeelden Zomeropstelling
|
Een suikerkunstwerk
Van de Suikerunie kreeg (of kocht) Geert van de Camp 250 kilo
suiker, en dat was het materiaal om zijn suikerwerk te realiseren.
Hij heeft de suiker verhit, vloeibaar gemaakt, gemengd, af
laten koelen en met behulp van mallen tot een vorm gedwongen.
De suiker is daarmee niets anders dan bij voorbeeld klei of
gips, de oude, vertrouwde instrumenten van de beeldhouwer. Maar
toch, suiker is zo ongeveer het laatste wat je verwacht in de
handen van een beeldend kunstenaar. Een verrassing dus, zeker
omdat door verkleuring de suiker niet meer als zodanig herkenbaar
is. Om er achter te komen zou je moeten kunnen proeven,
maar als het gewoonlijk de bezoeker al verboden is het kunstwerk
te beroeren, zal die zeker niet op de gedachte komen eraan
te likken.
Op de vloer van de grote zaal beneden in Lokaal 01 staat het
complex uitgestald. Een uitgestrekt geheel van lijnen en vormen,
alles heel laag bij de grond. Een geringheid die nog eens
wordt versterkt door de gietijzeren pijlers die de bovenverdieping
van Lokaal 01 steunen. Reusachtige kolommen in een landschap van
roze-roodkleurige structuren. Je hebt weinig kennis
van scheikunde nodig om er moleculaire structuren in te herkennen.
En, inderdaad, de moleculaire structuur van de suikerkristal.
Als op een tekening zijn de kernpunten met lijnen aan
elkaar verbonden zodat een hanteerbare vorm is ontstaan. Die
chemische modellen heeft Geert van de Camp op de grote vloer
neergelegd, rond een centrum dat een industrieterrein is, op
schaal nagebouwd. Dat centrum is de maquette van een fabriek
van de Suikerunie, een vertrouwd beeld in het landschap van
West-Brabant.
Het hele suikerbeeld is net zo dood als een echte maquette. Het
is een schema, een tot pure vormen en lijnen teruggebracht
organisme waar het persoonlijke handschrift van de kunstenaar
volkomen buiten gehouden is. Het complex is van dezelfde
schraalheid als het schaalmodel van de moderne buitensteden.
Als je van de suiker geen weet hebt, kun je net zo goed het
idee hebben naar een voor de verandering eens in lichtrood
uitgevoerde maquette te kijken van de stadswijk van de toekomst.
Het zijn de mieren die het suikerzoete kunstwerk hebben
ontdekt, die je op een ander spoor zetten.
Lokaal 01, Breda, tot 22 april.
|