Antonietta Peeters
Arie Berkulin
Artis
BOA 1
BOA 2
Beelden in Zoersel
Bernd Lohaus
Buitenmaatse grafiek op de grens
Co van Assema
Colin Lowe
De Verbeelding
De geur van hout
De muze als motor
Dick Fluitsma
Eddy Posthuma de Boer
Eelco Brand
Een ander mensbeeld
Emily Boekhout
Esko Mannikko
Felicien Rops
Franka Beijers en Marc Koreman
Geert van de Camp
Gerrit Sol
Gilbert and George
Grafiek
Guido Geelen
Guillaume Bijl
Hans Greep
Hendrik Nicolaas Werkman
Henk Visch
Het gegeven beeld
Jack Poell
Jacomijn den Engelsen
Jan Dibbets
John Koermeling
Jos Boetzkes
Kunst in Rijen
Lidwien Kraakman
Marc Nagtzaam en Eelco Veenman
Marie-Therese Colen
Martha van Meurs
Mattie Schilders
Miek en Harry Vlamings
Nicolas Dings
Noor de Rooy en Piet Vloemans
Opvattingen van schilderkunst
Otto Egberts
PJ Roggeband
Panamarenko
Paul Haentjes
Paul van der Eerden
Petra Boshart
Rosan Bosch
Ru van Rossem
Ruimte in de kunst
Sal Meijer
Sarah Lucas
Shelter
Simon Woudwijk
Soil and ceil
Surrealisme
Theo Kuijpers
Ton Slits
Tony Cragg
VBBKZN
Wat betreft Japan
Willem Adams
Willem de Kooning
Wouter van Riessen
Zomerbeelden
Zomeropstelling
|
Een suikerkunstwerk
Van de Suikerunie kreeg (of kocht) Geert van de Camp 250 kilo
suiker, en dat was het materiaal om zijn suikerwerk te realiseren.
Hij heeft de suiker verhit, vloeibaar gemaakt, gemengd, af
laten koelen en met behulp van mallen tot een vorm gedwongen.
De suiker is daarmee niets anders dan bij voorbeeld klei of
gips, de oude, vertrouwde instrumenten van de beeldhouwer. Maar
toch, suiker is zo ongeveer het laatste wat je verwacht in de
handen van een beeldend kunstenaar. Een verrassing dus, zeker
omdat door verkleuring de suiker niet meer als zodanig herkenbaar
is. Om er achter te komen zou je moeten kunnen proeven,
maar als het gewoonlijk de bezoeker al verboden is het kunstwerk
te beroeren, zal die zeker niet op de gedachte komen eraan
te likken.
Op de vloer van de grote zaal beneden in Lokaal 01 staat het
complex uitgestald. Een uitgestrekt geheel van lijnen en vormen,
alles heel laag bij de grond. Een geringheid die nog eens
wordt versterkt door de gietijzeren pijlers die de bovenverdieping
van Lokaal 01 steunen. Reusachtige kolommen in een landschap van
roze-roodkleurige structuren. Je hebt weinig kennis
van scheikunde nodig om er moleculaire structuren in te herkennen.
En, inderdaad, de moleculaire structuur van de suikerkristal.
Als op een tekening zijn de kernpunten met lijnen aan
elkaar verbonden zodat een hanteerbare vorm is ontstaan. Die
chemische modellen heeft Geert van de Camp op de grote vloer
neergelegd, rond een centrum dat een industrieterrein is, op
schaal nagebouwd. Dat centrum is de maquette van een fabriek
van de Suikerunie, een vertrouwd beeld in het landschap van
West-Brabant.
Het hele suikerbeeld is net zo dood als een echte maquette. Het
is een schema, een tot pure vormen en lijnen teruggebracht
organisme waar het persoonlijke handschrift van de kunstenaar
volkomen buiten gehouden is. Het complex is van dezelfde
schraalheid als het schaalmodel van de moderne buitensteden.
Als je van de suiker geen weet hebt, kun je net zo goed het
idee hebben naar een voor de verandering eens in lichtrood
uitgevoerde maquette te kijken van de stadswijk van de toekomst.
Het zijn de mieren die het suikerzoete kunstwerk hebben
ontdekt, die je op een ander spoor zetten.
Lokaal 01, Breda, tot 22 april.
|