Antonietta Peeters
Arie Berkulin
Artis
BOA 1
BOA 2
Beelden in Zoersel
Bernd Lohaus
Buitenmaatse grafiek op de grens
Co van Assema
Colin Lowe
De Verbeelding
De geur van hout
De muze als motor
Dick Fluitsma
Eddy Posthuma de Boer
Eelco Brand
Een ander mensbeeld
Emily Boekhout
Esko Mannikko
Felicien Rops
Franka Beijers en Marc Koreman
Geert van de Camp
Gerrit Sol
Gilbert and George
Grafiek
Guido Geelen
Guillaume Bijl
Hans Greep
Hendrik Nicolaas Werkman
Henk Visch
Het gegeven beeld
Jack Poell
Jacomijn den Engelsen
Jan Dibbets
John Koermeling
Jos Boetzkes
Kunst in Rijen
Lidwien Kraakman
Marc Nagtzaam en Eelco Veenman
Marie-Therese Colen
Martha van Meurs
Mattie Schilders
Miek en Harry Vlamings
Nicolas Dings
Noor de Rooy en Piet Vloemans
Opvattingen van schilderkunst
Otto Egberts
PJ Roggeband
Panamarenko
Paul Haentjes
Paul van der Eerden
Petra Boshart
Rosan Bosch
Ru van Rossem
Ruimte in de kunst
Sal Meijer
Sarah Lucas
Shelter
Simon Woudwijk
Soil and ceil
Surrealisme
Theo Kuijpers
Ton Slits
Tony Cragg
VBBKZN
Wat betreft Japan
Willem Adams
Willem de Kooning
Wouter van Riessen
Zomerbeelden
Zomeropstelling
|
Marie-Therese Colen
De foto's van Marie-Therese Colen bestrijken het domein waar geen mens woont, waar weer en wind vrij spel hebben. Het is het overgangsgebied tussen land en water: het strand, een oever, het schor, het slik, en drooggevallen stuk land. Zo te zien allemaal in Nederland. Het is zoiets als de schemer die dag en nacht als vanzelf in elkaar laat overgaan. Onduidelijk van definitie dus, en wellicht daarom een mooi werkterrein voor de camera van Therese Colen. Het is het eeuwige voorrecht van de kunstenaar om zich aan grenzen en beperkingen te onttrekken en het zijn deze foto's die daarvan een aardig beeld geven. Colen is nog maar net afgestudeerd aan de kunstacademie Sint-Joost in Breda en heeft nu haar debuuttentoonstelling in Heusden bij Kunsthandel Tegenbosch. Ze woont vlak over de West-Brabantse grens, in het Vlaamse Rijkevorsel. Haar foto's vallen op door de uitspraak die ze willen doen over iets wat zich zelf aan uitspraak lijkt te willen onttrekken. Althans met de woorden die wij daarvoor ter beschikking hebben. Colen legt in een stil beeld vast waar al onze woorden omheen waaien. Hoe meer foto's je ziet, des te meer stokt het praten dat dingen benoemt en grenzen trekt. Het is alsof in dit werk het land steeds minder land en het water steeds minder water wordt. Wat overblijft is de overgang tussen land, water en lucht, dat wat ertussenin zit en dat omgeven wordt door een grootse stilte en een mooie, lege ruimte. Wat ze in detail registreert, dat is wat het onbelemmerde waaien en stromen opleveren. Dat is vegetatie die de kop boven het slik uitsteekt, zeewier, geknakt riet en het mooiste van al de zilverbelichte bewegingen van de golven en de effecten daarvan in het zand. De vloedlijn is een wasbordrelif geworden, een zandvlakte waar een fijne kam sporen in heeft getrokken. Die tekens maken zichtbaar wat op zichzelf nooit zichtbaar te maken is. Want wind en stroming, de architecten van waterschap en landschap, blijven keurig achter de schermen en zijn slechts zichtbaar in wat ze aangericht hebben. Deze foto's tonen heel eenvoudig het idee van de aanwezigheid van wind en stroom in het domein van land en water. De wijze van inlijsten (de foto ligt in een groot, wit passepartout en dat weer in een lijst) maakt mede dat de foto een beeld wordt dat losgeweekt is van zijn omgeving. Het verhaal van de voorstelling wordt langzaaam minder belangrijk ten gunste van de vormen waaruit de foto is opgebouwd. Het beeld dat haar foto's oproepen is sterk grafisch van karakter. Het is vooral een tekening geworden van vormen die de vrije natuur maakt en die het camera-oog van Marie-Therese vangt.
Foto's van Marie-Therese Colen bij Kunsthandel Tegenbosch tot 30 september.
|