Antonietta Peeters Arie Berkulin Artis BOA 1 BOA 2 Beelden in Zoersel Bernd Lohaus Buitenmaatse grafiek op de grens Co van Assema Colin Lowe De Verbeelding De geur van hout De muze als motor Dick Fluitsma Eddy Posthuma de Boer Eelco Brand Een ander mensbeeld Emily Boekhout Esko Mannikko Felicien Rops Franka Beijers en Marc Koreman Geert van de Camp Gerrit Sol Gilbert and George Grafiek Guido Geelen Guillaume Bijl Hans Greep Hendrik Nicolaas Werkman Henk Visch Het gegeven beeld Jack Poell Jacomijn den Engelsen Jan Dibbets John Koermeling Jos Boetzkes Kunst in Rijen Lidwien Kraakman Marc Nagtzaam en Eelco Veenman Marie-Therese Colen Martha van Meurs Mattie Schilders Miek en Harry Vlamings Nicolas Dings Noor de Rooy en Piet Vloemans Opvattingen van schilderkunst Otto Egberts PJ Roggeband Panamarenko Paul Haentjes Paul van der Eerden Petra Boshart Rosan Bosch Ru van Rossem Ruimte in de kunst Sal Meijer Sarah Lucas Shelter Simon Woudwijk Soil and ceil Surrealisme Theo Kuijpers Ton Slits Tony Cragg VBBKZN Wat betreft Japan Willem Adams Willem de Kooning Wouter van Riessen Zomerbeelden Zomeropstelling
|
Marie-Therese Colen
De foto's van Marie-Therese Colen bestrijken het domein waar geen mens woont, waar weer en wind vrij spel hebben. Het is het overgangsgebied tussen land en water: het strand, een oever, het schor, het slik, en drooggevallen stuk land. Zo te zien allemaal in Nederland. Het is zoiets als de schemer die dag en nacht als vanzelf in elkaar laat overgaan. Onduidelijk van definitie dus, en wellicht daarom een mooi werkterrein voor de camera van Therese Colen. Het is het eeuwige voorrecht van de kunstenaar om zich aan grenzen en beperkingen te onttrekken en het zijn deze foto's die daarvan een aardig beeld geven. Colen is nog maar net afgestudeerd aan de kunstacademie Sint-Joost in Breda en heeft nu haar debuuttentoonstelling in Heusden bij Kunsthandel Tegenbosch. Ze woont vlak over de West-Brabantse grens, in het Vlaamse Rijkevorsel. Haar foto's vallen op door de uitspraak die ze willen doen over iets wat zich zelf aan uitspraak lijkt te willen onttrekken. Althans met de woorden die wij daarvoor ter beschikking hebben. Colen legt in een stil beeld vast waar al onze woorden omheen waaien. Hoe meer foto's je ziet, des te meer stokt het praten dat dingen benoemt en grenzen trekt. Het is alsof in dit werk het land steeds minder land en het water steeds minder water wordt. Wat overblijft is de overgang tussen land, water en lucht, dat wat ertussenin zit en dat omgeven wordt door een grootse stilte en een mooie, lege ruimte. Wat ze in detail registreert, dat is wat het onbelemmerde waaien en stromen opleveren. Dat is vegetatie die de kop boven het slik uitsteekt, zeewier, geknakt riet en het mooiste van al de zilverbelichte bewegingen van de golven en de effecten daarvan in het zand. De vloedlijn is een wasbordrelif geworden, een zandvlakte waar een fijne kam sporen in heeft getrokken. Die tekens maken zichtbaar wat op zichzelf nooit zichtbaar te maken is. Want wind en stroming, de architecten van waterschap en landschap, blijven keurig achter de schermen en zijn slechts zichtbaar in wat ze aangericht hebben. Deze foto's tonen heel eenvoudig het idee van de aanwezigheid van wind en stroom in het domein van land en water. De wijze van inlijsten (de foto ligt in een groot, wit passepartout en dat weer in een lijst) maakt mede dat de foto een beeld wordt dat losgeweekt is van zijn omgeving. Het verhaal van de voorstelling wordt langzaaam minder belangrijk ten gunste van de vormen waaruit de foto is opgebouwd. Het beeld dat haar foto's oproepen is sterk grafisch van karakter. Het is vooral een tekening geworden van vormen die de vrije natuur maakt en die het camera-oog van Marie-Therese vangt.
Foto's van Marie-Therese Colen bij Kunsthandel Tegenbosch tot 30 september.
|