Antonietta Peeters
Arie Berkulin
Artis
BOA 1
BOA 2
Beelden in Zoersel
Bernd Lohaus
Buitenmaatse grafiek op de grens
Co van Assema
Colin Lowe
De Verbeelding
De geur van hout
De muze als motor
Dick Fluitsma
Eddy Posthuma de Boer
Eelco Brand
Een ander mensbeeld
Emily Boekhout
Esko Mannikko
Felicien Rops
Franka Beijers en Marc Koreman
Geert van de Camp
Gerrit Sol
Gilbert and George
Grafiek
Guido Geelen
Guillaume Bijl
Hans Greep
Hendrik Nicolaas Werkman
Henk Visch
Het gegeven beeld
Jack Poell
Jacomijn den Engelsen
Jan Dibbets
John Koermeling
Jos Boetzkes
Kunst in Rijen
Lidwien Kraakman
Marc Nagtzaam en Eelco Veenman
Marie-Therese Colen
Martha van Meurs
Mattie Schilders
Miek en Harry Vlamings
Nicolas Dings
Noor de Rooy en Piet Vloemans
Opvattingen van schilderkunst
Otto Egberts
PJ Roggeband
Panamarenko
Paul Haentjes
Paul van der Eerden
Petra Boshart
Rosan Bosch
Ru van Rossem
Ruimte in de kunst
Sal Meijer
Sarah Lucas
Shelter
Simon Woudwijk
Soil and ceil
Surrealisme
Theo Kuijpers
Ton Slits
Tony Cragg
VBBKZN
Wat betreft Japan
Willem Adams
Willem de Kooning
Wouter van Riessen
Zomerbeelden
Zomeropstelling
|
Ton Slits
Ton Slits (Valkenburg 1955) is doorgegaan op de weg die hij
vorig jaar toonde in de watertoren in Vlissingen. Hij maakte
daar van het interieur van dat industriele betonnen bouwwerk
een installatie met een eindeloze hoeveelheid kleine rechthoekige
doosjes, zwart geschilderd en van ronde gaten voorzien.
Met nagenoeg dezelfde vormen heeft hij een installatie gemaakt
op de grote witte wand op de eerste verdieping van het Chasse-theater in Breda.
Die reusachtige witte vlakte is om te beginnen horizontaal
doorsneden met iets wat we als een maatlijn zouden kunnen opvatten.
Een lange zwarte lijn die op vaste afstand van ronde
gaten is voorzien waardoorheen de witte ondergrond zichtbaar
wordt. Een dat is inderdaad de enige regelmaat. Alles wat zich
meer aan maatvoering blijkt aan te dienen is schijn. De verticale
strepen die afgezet zijn op die lengte-as staan volgens
een onregelmatig patroon, te onregelmatig in ieder geval om als
betrouwbare maatvoering te kunnen dienen. En vervolgens moet je
ook gaan twijfelen aan de horizontaliteit van de lange lijn.
Optisch bedrog ? Dat zou heel wel mogelijk zijn op een wand die
aan de bovenkant door een golvend plafond wordt afgesloten en,
in dit geval nog belangrijker, richting geeft aan tientallen
van die rechthoekige zwarte doosjes die onder en boven de lijn
zijn gemonteerd. Niet een van die doosjes staat haaks op de
lijn of loopt er evenwijdig aan. Alles is schuin gezet, in een
stromend ritme. Temidden van die verschillende graden van schuinte
ben je als vlug geneigd om dat wat recht lijkt ook als
recht te benoemen.
Maar de manier waarop we de lege ruimte optisch proberen te
ordenen is niet altijd even betrouwbaar. We zoeken betrouwbare
orientatiepunten en kiezen niet altijd de beste. De zwarte
doosjes van Ton Slits zijn een soort van modules: afspraken en
systemen die we er particulier op nahouden en die we nodig
hebben om orde en regel te krijgen in de grote leegte. Onze
organisatie is erop gericht de dingen binnen een betekenisvol
verband te krijgen vanuit een individueel gezichtspunt. Dat is
een gedachte die zo'n wandinstallatie tot een metafoor maakt.
Het beeld dat de oneindig witte leegte organiseert en tegelijk
onduidelijkheid schept over de maat der dingen.
Die installatie heeft een sterk rationeel en koel karakter. Het
is beeldende kunst die uitgaat van denken en dat in abstracties
probeert weer te geven.
De klassieke tegenstelling in de kunst tussen het rationele en
het meer intuitieve vinden we terug in zijn collages in gemengde
techniek, waarvan er zeven in de Chasse-galerie te zien
zijn. Allemaal van zeer recente datum. Wat van afstand meteen
treft, is de mengeling van felle kleur (oranje, blauw, wit) die
de collages van de wand laten komen. Opvallend, zeker, na de
meer ingehouden en introverte werken op papier die hij vorig
jaar nog liet zien. Wat gebleven is, dat is de geometrische
tekentaal waarvan Slits zich bedient om een verborgen ordening
te suggereren in de wereld achter het beeld. Hij tekent en
snijdt kruisvormen, stippellijnen, punten, cirkels, vier- en
rechthoeken die met precisie een deling aanbrengen. Het beeld
zelf heeft hij georganiseerd door laag over laag te zetten,
alles in verschillende kwaliteiten papier en van elkaar afwijkende
kleuren. De onderste laag onderscheidt zich behalve in
kleur ook in huid van de bovenste laag waar de voorstelling in
zit. In die opengesneden voorstelling komen geometrische elementen
voor en ook concrete figuren. Bij Ton Slits is een
beeld niet van voor naar achter opgebouwd, volgens de klassieke
wetten van het perspectief, maar omgekeerd. Het beeld komt
vanuit de diepte naar voren, komt dus letterlijk op de kijker
af. Het is een beeld dat zich aan de pure oppervlakte afspeelt.
Dat effect heeft hij versterkt door in een aantal collages
gebruik te maken van oranje reflectoren, die dingen die de
fiets zichtbaar moeten in het donker. Zo`n reflector heeft een
ondoordringbaar oppervlak dat geen enkele diepte toestaat, dat
dus de blik van de kijker meteen teruggeeft. Het werk van Ton
Slits is niet van een intimiteit die de kijker langzaam tot
zich toelaat, maar een scherp beeld dat op de kijker afstapt en
hem tot een positie dwingt.
Ton Slits in de Chasse-galerie, Claudius Prinsenlaan, Breda.
Tot 27 juni. De tentoonstelling is voor het publiek
toegankelijk van maandag t/m zaterdag van 1 tot 6 uur.Æ
|