Antonietta Peeters
Arie Berkulin
Artis
BOA 1
BOA 2
Beelden in Zoersel
Bernd Lohaus
Buitenmaatse grafiek op de grens
Co van Assema
Colin Lowe
De Verbeelding
De geur van hout
De muze als motor
Dick Fluitsma
Eddy Posthuma de Boer
Eelco Brand
Een ander mensbeeld
Emily Boekhout
Esko Mannikko
Felicien Rops
Franka Beijers en Marc Koreman
Geert van de Camp
Gerrit Sol
Gilbert and George
Grafiek
Guido Geelen
Guillaume Bijl
Hans Greep
Hendrik Nicolaas Werkman
Henk Visch
Het gegeven beeld
Jack Poell
Jacomijn den Engelsen
Jan Dibbets
John Koermeling
Jos Boetzkes
Kunst in Rijen
Lidwien Kraakman
Marc Nagtzaam en Eelco Veenman
Marie-Therese Colen
Martha van Meurs
Mattie Schilders
Miek en Harry Vlamings
Nicolas Dings
Noor de Rooy en Piet Vloemans
Opvattingen van schilderkunst
Otto Egberts
PJ Roggeband
Panamarenko
Paul Haentjes
Paul van der Eerden
Petra Boshart
Rosan Bosch
Ru van Rossem
Ruimte in de kunst
Sal Meijer
Sarah Lucas
Shelter
Simon Woudwijk
Soil and ceil
Surrealisme
Theo Kuijpers
Ton Slits
Tony Cragg
VBBKZN
Wat betreft Japan
Willem Adams
Willem de Kooning
Wouter van Riessen
Zomerbeelden
Zomeropstelling
|
Zomerbeelden
De zomer blijft uit, maar een goede traditie wil dat in de
zomer beelden bezit nemen van het Tongerlohuys in Roosendaal.
De grote zaal, de tuinzaal en de tuin zelf zijn het decor voor
een groot aantal beelden in grote verscheidenheid. Ze lopen
uiteen naar onderwerp, materiaal, uitstraling en ruimtelijkheid.
Dat kan ook moeilijk anders als je zeven beeldende kunstenaars
bijeen haalt in een relatief kleine omgeving die niks
anders met elkaar gemeen hebben dan dat hun werk voor die ene
gelegenheid samen gebracht wordt. In die melee zijn er een paar
beelden die zich met enige nadruk onderscheiden van de middelmaat
die hier nu heerst. Een paar beelden met persoonlijkheid,
en dat zijn de stenen beelden van de Rijenaar Adriaan Seelen en
de houten reuzinnen van de Bredanaar Dick Fluitsma.
Een beeld is allereerst ruimte. En die is zeker zo belangrijk
als de voorstelling of het materiele karakter. Waar de schilder
en de tekenaar werken met een abstractie van de werkelijkheid
op een plat vlak, waar ze zich dus beperken tot twee dimensies,
ook als ze de indruk van de echte ruimte willen wekken, daar
werkt de beeldhouwer aan een object dat daadwerkelijk in de
ruimte staat. Waar geen illusie aan te pas moet komen om een
fysiek bestaan te veroveren. Een beeld is, tastbaar en voelbaar.
Om een beeld moet je heen kunnen lopen, het moet een
plaats innemen, dat wil zeggen de ruimte om zich heen domineren.
En niet bij toeval maar dwingend en noodzakelijk. Een
beeld zonder kanten, een voorkant, een zijkant, eventueel een
achterkant, is geen sculpturaal beeld. Het materiaal, de ruimte
en het licht laten het beeld bestaan en brengen een contact tot
stand met de kijker. Waar je onopgemerkt aan voorbij kunt lopen
bestaat niet echt.
Het is opvallend dat zo veel beelden in de grote zaal angstvallig
tegen de muren aan gezet of gehangen zijn. Alsof ze door
een soort ruimtevrees bevangen zijn. Keurig in het gelid, braaf
tegen de muur. Zelfs de opvallende figuren van Dick Fluitsma
zijn zo opgesteld dat ze nooit helemaal waarneembaar zijn.
Alsof er een kant verborgen moet blijven. Dat is in dit geval
geen gebrek aan kwaliteit van het beeld, maar een manier van
inrichten die goede beelden onschadelijk maakt. Een opvallend
beeld is zijn Negerin, een beeld van 2 meter 70 hoog, daterend
uit 1985. Het is een uitdrukking van lust en extase, een menselijke
ervaring die in de uitgesproken lichamelijkheid een uitdrukking
krijgt. Zoals er tussen het concrete lichaam en de
onzichtbare geest een natuurlijk evenwicht bestaat, zo is er
hier het evenwicht tussen vorm en bedoeling. Het beeld blijft
zichzelf trouw. Het stijgt naar maat boven de mens uit van wie
het toch de afbeelding is. Het beeld wordt daarmee een evocatie
van het oneindige gevoel dat het wil oproepen en dat kennelijk
groter is dan het bekende lichaam kan bergen. Het is gehakt en
gesneden uit hout en op de voeten, de tepels en de dikke lippen
na, onbewerkt gebleven. Een negerin in blank hout. Het lange,
hieratische lijf draait om zijn eigen as en voert het oog zo de
hoogte in. Langs twee borsten die terwille van de beweging niet
naast, maar voor de verandering boven elkaar geplaatst zijn.
Van Kas Stuart (Bergen op Zoom, 1947) hangen en staan objecten
in de zaal die veel te weinig ruimte oproepen. Wat aan de muur
hangt, zijn niet meer dan dingen van glas en staal. Ook al
spreekt er een duidelijke ambitie uit om artistiek iets tot
stand te brengen. Barbara de Clercq (1948) maakt natuurgetrouwe
beelden, bronzen kopieen van de natuur. Binnen kleine kluten,
eenden en reigers, buiten grotere uitvoeringen: een versiering
voor de borders. En zo staan de beelden ook allemaal in
deze tuin. Ook die van Henk de Jong, beelden die het boerenwerktuig
gelijken, van Henny van der Meer, saaie korven van
gelaste stalen plaatjes, en zelfs de beelden van Adriaan Seelen
die zeer de moeite waard zijn zoals ik in deze rubriek eerder
heb geschreven, maar die in deze context wegvallen.
't Tongerlohuys, Molenstraat 2, Roosendaal. De beeldententoonstelling
duurt tot 29 juli en is, behalve op maandag,
alle dagen open van 2 tot 5.
|